Zaniepokojeni mogą odetchnąć – King’s Man to wciąż forma popisu zjawiskową choreografią walk. Potrzeb rozwodzenia się nad ich różnorodnością chyba nie ma, na pewno fani poprzednich części poczują się jak w domu. Wybuchy, pościgi, bijatyki, strzelaniny, walki na miecze, szable, noże, pałki, saperki, bagnety, rewolwery, karabiny maszynowe, półautomatyczne, granaty i pięści wystarczająco immersyjnie oddaje wagę uderzeń, strzałów, dźgnięć i bólu. Jakkolwiek wymyślone nie byłyby losy I wojny światowej, Vaughn świadomie korzysta z zupełnej powagi, gdy akcja przenosi się do okopów najzwyklejszych żołnierzy. Zaduma nad bezsensem wojny, niesiona przez przekonania księcia Oxforda, nie brzmiałaby, gdyby przemoc nagle stała się przedmiotem zachwytu. Problem w tym, że King’s Man czerpie najwięcej, gdy walka zamienia się w synchroniczny taniec cieszący oko. Powagę łamią czasami wręcz głupiutkie seksualne żarciki (za które dostało się już obu poprzednim filmom serii), właściwie niepotrzebnym i ciężkostrawnym. Konwencjonalnie to nadal pełne kino Vaughna, momentami naiwne, ale wychodzące od świetnych pomysłów, choćby obsadowych. Charyzma Fiennesa, wybitnego aktora o tak zróżnicowanym dorobku, to najlepsze, co mogło przydarzyć się pobocznemu rozdziałowi opowieści, na jaki kreuje się Pierwszą misję. Po czasie można zrozumieć nawet ośmiokrotne przełożenie daty premiery z powodu pandemii – mniej czy bardziej ważny, King’s Man to blockbuster najwyższej próby, taki, dla którego stworzono duże kinowe ekrany.