Produkcja jest rollercoasterem, ponieważ w wielu momentach próbuje być poważnym oraz mocnym kinem superbohaterskim, a z drugiej przekomicznym gagiem. Od początku mamy ukazany historię Natashy oraz Yeleny, które od najmłodszych lat zostały zwerbowane do organizacji pod nazwą Czerwona Sala. W zasadzie nigdy nie zaznały takiego sielskiego dzieciństwa. Mogę pokusić się o stwierdzenie, że siłą wpojono im dorosłość. W sumie można też zauważyć podobną tendencję w dzisiejszym świecie. Dzieci wolą być już dorosłe i móc decydować same za siebie, a gdy osiemnastka jest już przekroczona – nagle chcą wrócić do młodości.

Wracając jednak do fabuły, to od samego początku widz może połapać się, o co będzie tyle szumu oraz jaką drogę obrał reżyser. Mowa tutaj o wydarzeniach z Kapitana Ameryki: Wojna bohaterów. Natasha jest zmuszona do walki ze złoczyńcą nazywanym Taskmasterem. I tutaj pojawia się rozczarowanie, ponieważ czarny charakter jest słaby, a nawet bezpłciowy. Osobiście nie zdążyłam tak naprawdę poznać historii i motywacji jednego z czarnych charakterów Czarnej Wdowy.

Wspominając o bohaterach w filmie, nie mogę ominąć postaci Red Guardiana (David Harbour), który swoją rolę zagrał genialnie. Rosyjski akcent i odegrane przez niego komiczne kwestie wywoływały u mnie uśmiech na twarzy. Zabawna scena, która sprawiła, że się zaśmiałam, to ta z „Natasha nie garb się”, bo klimatem przypominała po prostu sielski, rodzinny obiad. Nawet superbohaterowie mają trochę normalności.