W Sandman. Koniec Światów. Tom 8 wędrowcy z różnych epok, mitów i wyobraźni podczas wielkiej burzy trafiają do tajemniczej gospody pośrodku niczego. Przeczekując niesprzyjające warunki pogodowe i chcąc umilić sobie czas, postanawiają opowiedzieć o miejscach, w których byli, o rzeczach, które widzieli oraz o takich, które śnili.

Tym razem zacznę przewrotnie, bo od końca. Na jednej z ostatnich stron ósmego tomu Sandmana możemy przeczytać podziękowania napisane przez Neila Gaimana. Napisał on w nich, że „każda historia powstała z myślą o wybranym rysowniku”. Mocno to widać, ponieważ każda opowieść jest rysowana w innym stylu. Co osobiście mi się podoba, bo lubię taką różnorodność oraz pasuje do stylu komiksu.

Ta mieszanka przekłada się również na ton zeszytu. Dzięki temu, że Gaiman pisał scenariusz pod konkretnego rysownika, mógł dopasować gatunek do konkretnej osoby, a mamy tutaj cały jej przekrój – surrealistyczną opowieść o pracowniku pewnej korporacji, baśniową przygodę o elfie czy horrorową historię o mieszkańcach Nekropolii, którzy zajmują się wyprawianiem pogrzebów, a w międzyczasie… a jakże! Dla zabicia czasu opowiadają sobie historie.