Mam ten problem z Sandmanem, że nie do końca wiem, co o nim pisać. Z jednej strony są to naprawdę fajne przypowieści, ale z drugiej strony obawiam się, że wchodząc głębiej w szczegóły, mogę popsuć innym zabawę z odkrywania tego na własną rękę.

Dam wam przykład – dostajemy mit o Orfeuszu i Erydyce. Niby Gaiman coś tam dopowiada do znanej już wszystkim historii, ale tak naprawdę niczym ona nie zaskakuje. To jest dokładnie to, co możemy znać ze szkoły z paroma dodatkowymi dialogami trochę rozbudowującymi bohaterów.

Jednakże otrzymujemy również zeszyt o władcy Bagdadu, który pragnie zachować swoje królestwo w pełni swojej świetności, więc pragnie, aby je zapamiętano i żeby nigdy nie umarło i żyło wiecznie. Nie dość, że jest to jeden z ładniej narysowanych i pokolorowanych zeszytów, to jest to również zaskakująca i nieoczywista opowieść.