Produkcja nawiązuje do starych japońskich tytułów z lat 90. Niewielka ekipa Pixpil zaimplementowała w grze silnik, który generuje grafikę dwuwymiarową w klimacie pixel artu. Całość robi wrażenie i nie raz, nie dwa, a wielokrotnie zatrzymałam się, aby podziwiać tętniący życiem świat. Każdy NPC miał swój skrypt i wykonywał poszczególne zadania. Co ciekawe, każda drugo, trzecioplanowa postać wyróżniała się wyglądem oraz odzywkami. Po prostu, WOW! Myślałam, że od czasów Wiedźmina 3 Dziki Gon, nie znajdę takiej produkcji, gdzie będę chętnie konwersować, z kim popadnie. Dotychczas było tak, że gry mnie lekko nużyły. Przy Eastward po prostu wsiąknęłam i sama stałam się kanciastą Agnieszką.

Oprócz grafiki, na imersję wpływało także udźwiękowienie. Utwory były lekko podrasowane syntezatorem, który nadawał fajny efekt oraz przyjemny klimat. Kiedy akcja nabierała tempa i musiałam walczyć z mini bossem, to melodia stawała się energiczna. Natomiast, kiedy mogłam zaczerpnąć oddechu – w tle leciały spokojne utwory.

John zaczyna swoją przygodę z patelnią u boku, a tak naprawdę mogę zaliczyć go do rycerza w lśniącej zbroi. Jest po prostu wzorem do naśladowania, który na co dzień inspiruje Sam.

Wraz z postępem w grze postacie stają się silniejsze, a ilość życia znacząco wzrasta. Nie ukrywam, że dodatkowe serce pomogło mi nie raz przeżyć trudy starć z arcytrudnym bossem. Oprócz podstawowej patelni główny bohater może używać broni palnej, która przydaje się, kiedy chcemy utrzymać dystans od wroga. Dodatkowo cała walka jest naprawdę widowiskowa (są też elementy slowmotion).

Grając na Nintendo Switch Lite, nie uświadczyłam spadków klatek, płynność poruszania się postaci była w porządku i ani razu tytuł nie „wykrzaczył” się do menu. Moim zdaniem Eastward jest pixelowym majstersztykiem na tę platformę.