Nie ma sensu oglądać Asteriksa i Obeliksa dla fabuły, bo schemat zawsze jest ten sam. Ktoś przybywa do wioski Galów prosić o pomoc – swoją drogą zawsze mnie bawiło, że cały świat zna tę malutką osadę. Scenarzysta też to zauważył, bo wódz wioski komentuje tę sytuację. Oczywiście okazuje się, że ten wódz to za dużo do gadania nie ma, bo jego żona trzyma go pod butem i podejmuje decyzje za niego.

W samej wiosce również po staremu – kowal i rybak kłócą się o to, że ten drugi sprzeda nieświeże ryby, Kakofoniks nie umie śpiewać, wszyscy go biją i związują, starym chłopem opiekuje się piękna kobieta, w której zakochany jest Obeliks (Gilles Lellouche), a tytułowi bohaterowie polują na dziki i wyżywają się na patrolujących las Rzymianach. Rozumiem, że jest to element tożsamości tej serii, ale dobrze, jakby za tym stała jakaś wartość. Takie puste wrzucanie wydarzeń nie bawi, nawet nie sprawia, że osada wygląda na żywą. To wygląda jakby Pan Reżyser (Guillaume Canet – ten sam człowiek, który wciela się w Asteriksa) miał listę rzeczy, które po prostu sobie odhaczał bez większej refleksji.

Byłem na wersji z dubbingiem, więc ciężko jakkolwiek ocenić mi grę aktorską. Seria przyzwyczaiła nas do tego, że aktorzy w niej się zmieniają, a w tym przypadku wymieniono całą obsadę. Muszę przyznać, że wyglądają dobrze. Pod względem wizualnym nie ma się do czego przyczepić. Nawet efekty specjalne, które momentami wyglądają lekko sztucznie, pasują mi do konwencji.

Dubbing jest znośny – aktorzy głosowi robią, co mogą, ale żarty nie siadają. Ciężko mi powiedzieć, w jakim stopmiu to wina tłumaczenia, czy w oryginale też jest kiepsko i nie dało się tego uratować. Nie znam francuskiego, więc niestety nie zweryfikuję. Robert Makłowicz, który wciela się w narratora, średnio mi odpowiada. Scenariusz jest w porządku, ma sporo odniesień do gotowania i jedzenia, ale według mnie mówi zdecydowanie za wolno. Jego maniera mówienia pasuje do programów kulinarnych, ale nie sprawdza się jako narrator.

Mamy w filmie występ gościnny Ibrahimovica, który chyba nawet się nie odezwał i po prostu zagrał siebie. Dosłownie zrobił to, co na boisku. Wątek miłości Kleopatry (Marion Cotillard) i Cezara w ogóle nie wiem, po co się tutaj znalazł. To tylko jedna scena, która w ogóle nic nie wnosi, w tym przypadku nawet nie jest gagiem (albo jest, ale nie zrozumiałem).