Film ma strukturę podobną do tej znanej z większości produkcji z motywem opętania czy innym demonem. Głównej bohaterce coś się zaczyna dziać, nie mówi nic znajomym, na własną rękę stara się odkryć, co się z nią dzieje. Próbuje odnaleźć ludzi, których spotkały podobne rzeczy, a kiedy wreszcie ich znajduje, wpada na pomysł, jak powstrzymać zło.

Co ciekawe, samo rozwiązanie głównej intrygi jest ciekawe. Ja w trakcie seansu też wpadłem na podobny pomysł, co Rose. Trochę inaczej jednak rozwiązałbym sprawę, ale doszliśmy do takich samych wniosków. Nie ukrywam, że mnie to ucieszyło, bo lubię, jak mogę sam wpaść na rozwikłanie tajemnicy podczas oglądania.

Jednakże sam finał… żeby nie zdradzać nikomu za dużo – wolałbym, żeby całe to opętanie głównej bohaterki pozostało w sferze niedopowiedzeń, żeby wiecie – nie było takiego bezpośredniego starcia ze źródłem wspomnianego wcześniej “zła”, bo jednak cała produkcja budowała fajny klimat szaleństwa. Niestety pod koniec pojawia się tak okropne CGI, paskudny ogień… nie rozumiem, po co zdecydowano się na coś takiego, bo można było z tego zrobić kameralny horror, a finał wziął tę kameralność i wyrzucił do śmieci.

Ostatnia scena jest jedną z dwóch, jakie zakładałem, że mogą zwieńczyć seans i tym się nie zawiodłem. Gdyby wycięto z filmu poprzedzające ją 15 minut, to z czystym sumieniem kazałbym wam teraz lecieć do kina, a tak… lepiej włączcie sobie Coś za mną chodzi, a Uśmiechnij się obejrzyjcie, jak już kiedyś trafi na streaming.