O ile początkowy wątek horroru i portret małżonka dławionego wyrzutami sumienia do mnie przemówiły, tak to, co czekało widza później, było dla mnie zbyt chaotyczne i surrealistyczne.

Mogłabym porównać Men z Mother autorstwa Darrena Aronofskiego. Oba dzieła są pełne metafor, religijnych symboli i są komentarzami do współczesności, a także otaczającej nas rzeczywistości. Tak samo nie są jednoznaczne i pozostawiają odbiorcy szerokie pole do interpretacji. Chociaż główną bohaterką jest kobieta, to fabuła toczy się wokół jej interakcji i relacji z mężczyznami. Poza Riley i policjantką czy operatorką numeru alarmowego, które na ekranie są przez maksymalnie minutę, wszystkie osoby w otoczeniu to mężczyźni. Ciekawym zabiegiem jest też to, że w role męskie (z wyjątkiem Jamesa) wciela się ten sam aktor – Rory Kinnear. I robi to naprawdę rewelacyjnie. Aktorzy dali z siebie wszystko by wykreować ten intrygujący świat.

Men w tłumaczeniu z języka angielskiego znaczy mężczyźni, dla mężczyzn. Jest on nieprzypadkowy, jeżeli popatrzymy na niego w kontekście cancel culture, me too i przodujących narracji feministycznych. Mężczyźni przewijający się w życiu Harper są przyczyną jej cierpienia, dyskomfortu, dopuszczają się na niej agresji fizycznej, negują jej opinie czy odczucia. Stawiają ją na niższej pozycji, uzurpując sobie prawo do oceny i pouczania jej, jak ma sterować swoim własnym życiem. W świetle niedawnego procesu Depp kontra Heard, jest to temat niezwykle aktualny. Czy mężczyźni naprawdę są głównymi sprawcami przemocy, czy może jednak powinniśmy porzucić popularyzowany pogląd i przyjąć, że chociaż w sprawie gwałtów statystycznie sprawcą w większości są mężczyźni, to jeśli poruszymy temat przemocy domowej czy znęcania się to jednak sporą część ofiar stanowią również mężczyźni? Niestety nie zgłaszają problemu, bojąc się społecznego ostracyzmu i podważania prawdziwości zeznań.