Druga w kolejności jest historia o New Mutants. Młodzi mutanci wyruszają na wyspę z Ptasim Móżdżkiem uratować jego pobratymców z rąk bezwzględnego szalonego naukowca. Bardzo lubię tę historię, tym bardziej, że pojawiają się bohaterowie w bardzo podobnym składzie do tego, który znamy aktualnie. Jest to też opowieść pisana o wiele luźniej niż Uncanny X-Men, jest zabawnie – oczywiście biorąc pod uwagę to, na ile humoru można było sobie pozwolić w komiksie o takiej tragedii. Ta seria kończy się równie smutno jak poprzednia.

Album zamyka opowieść o grupie X-Factor, która musi zmierzyć się z Apocalypsem i jego jeźdźcami, wśród których znajduje się ich przyjaciel, którego jednak trudno poznać. To w sumie pierwsze jego pojawienie się w komiksach! Wszyscy wiemy, jak bezwzględny jest Apocalypse i że wszelkimi środkami będzie dążył do spełnienia swoich obietnic. Podobnie jak w New Mutants za scenariusz odpowiedzialna jest Louise Simonson i czuć, że jej opowieści mają ton, dzięki któremu czyta się to przyjemniej.

Rysunki są typowe dla swoich czasów. Nie jestem fanem tej kreski, bo jest bardzo prosta, trochę niechlujna i niektóre postacie wyglądają przez to komicznie i przerysowanie.