Jeśli nie mieliście styczności z mitem o Edypie (bądź po prostu przespaliście akurat tę lekcję polskiego w szkole) śpieszę z wyjaśnieniami. Wyrocznia przepowiedziała królowi Lajosowi, że zginie on z rąk swojego syna, a ten potem poślubi własną matkę. Słysząc tę wieść, król nakazuje pozbyć się swojego potomka. Zadanie powierza swojemu służącemu, który zamiast pozostawić dziecko w górach na pastwę dzikich zwierząt, ratuje mu życie, oddając je pasterzom. Oni natomiast zanoszą Edypa do swojego króla Polibosa – władcy Koryntu, który nie może mieć dzieci…

Gdy Edyp dorósł, wybrał się do delfickiej wyroczni, od której usłyszał, że jego przeznaczeniem jest zabić własnego ojca i poślubić matkę. Przerażony postanowił uciec do odległej krainy, aby zapobiec tym wydarzeniom. W trakcie swojej podróży napotkał dostojnika podróżującego z eskortą, z którym (z uwagi na dość porywczy charakter chłopaka) doszło do sprzeczki. W jej wyniku Edyp zabił ów dostojnika, nie mając bladego pojęcia, że właśnie pozbawił życia swego prawdziwego ojca. W końcu udało mu się dotrzeć do Teb, gdzie dowiedział się, że miasto jest terroryzowane przez Sfinksa, który morduje niewinnych ludzi nieznających odpowiedzi na jego zagadkę. Edypowi udało się pokonać potwora, a w nagrodę otrzymał za żonę Jokastę, nie wiedząc, że to jego prawdziwa matka.

W ten oto sposób nieświadome Edyp sprawił, że przepowiednia się sprawdziła, a na Teby po latach zaczęły spadać nieszczęścia. Posłał więc po wróżbitę, który oznajmił mu, że zabił swojego ojca i dzieli łoże z własną matką. Zrozpaczony Edyp oślepił się na znak pokuty i udał na wygnanie wraz z córką Antygoną. Pokój duszy zyskał dopiero w Kolonos, gdzie dokonał żywota.