Po raz kolejny po lekturze nowego tomu Sandamana zastanawiałem się, co ja właśnie przeczytałem. Komiks jest dość krótki, ale treściwy i niesamowicie wciągający. Każdy zeszyt to zupełnie odrębna historia i na swój sposób wyjątkowa, która zostawia czytelnika z niejednoznacznymi i zaskakującymi zakończeniami.

Opowieść o kocicy urzekła mnie najbardziej. Wcale nie dlatego, że odkąd wziąłem kota, stałem się kompletnym kociarzem i wszystko z tymi uroczymi zwierzakami kocham ponad wszystko. Kotka przenika do krainy snów, żeby dowiedzieć się, czy jej rasa jest skazana na bycie tylko pupilami dla ludzi. Teraz to do mnie dotarło… ciekawe czy mój futrzak sobie tak myśli, że on w naszym domu jest panem i władcą. Finał tej historii jest niesamowicie interesujący i może to porównanie nie będzie do końca adekwatne, ale ostatnim razem w podobny sposób zacząłem się zastanawiać nad postrzeganiem świata, gdy poznałem postać Dra Manhattana z Watchmen. Czas w jego odbiorze nie istnieje linearnie, Jest to taka koncepcja, której nie potrafię objąć umysłem… Podobnie miałem właśnie przy okazji historii kotki.