Jeśli mam być naprawdę szczery, to Singer stanął na wysokości zadania i rzeczywiście udało mu się stworzyć porządne widowisko.

Miło było na ekranie ponownie zobaczyć starą obsadę – Patricka Stewarta (Profesor Charles Xavier), Iana McKellena (Magneto), Halle Berry (Ororo „Storm” Munroe) czy wyżej już wspomnianych Hugh Jackmana i Elliota Page’a. Muszę przyznać, że choć nie mieli zbyt dużo wspólnych scen, to ładnie się zgrywali z nową obsadą – Jamesem McAvoyem (Charles Xavier), Michaelem Fassbenderem (Magneto), Jeniffer Lawrence (Mystique), Nicholasem Houltem (Beast) czy Evanem Petersem (Quicksilver).

Z tego filmu pochodzi chyba najbardziej popularna i zapadająca w pamięć scena, w której Quicksilver zwalnia czas, a właściwie tak szybko biega, że wszystko staje w miejscu. Jest ona po prostu genialnie zrealizowana i już wtedy wiedziałem, że stanie się kultowa i będzie wzorem dla innych twórców, którzy będą chcieli umieścić w swojej produkcji „speedstera”. Co prawda potem w każdej kolejnej części, w której pojawiła się ta postać, trzeba było skopiować tę scenę, przez co z czasem trochę traci to na wartości i nie robi już takiego efektu wow.

Trzeba przyznać, że wszystkie pojedynki wypadają niesamowicie widowiskowo. Zaczynając od świetnej początkowej sekwencji i walki z Sentinelami (Dodanie w tym momencie Blink (Bing Bing Fan), która tworzy portale – miodzio. Zabawa z portalami wyszła tutaj bardzo efektowanie). Kończąc natomiast na finałowym starciu, które przeplatało obie linie czasu. Super się to oglądało, a dzięki zgrabnemu montażowi nigdy nie czułem się zagubiony i zawsze wiedziałem, co się dzieje i kiedy.

Same efekty specjalne również są na wysokim poziomie. Nie kojarzę, żebym zazgrzytał zębami podczas seansu i nawet dzisiaj wciąż wyglądają one dobrze.