W recenzji poprzedniego tomu wspominałem, że mocno rozczarowała mnie fabuła i tempo akcji. Czułem, że to wszystko jest tylko „fillerem” przed większymi wydarzeniami i… na szczęście miałem rację! Tym razem Donny Cates oczarował mnie historią i sprawił, że lektura przypominała oglądanie dobrego kina akcji. Porównałbym to do seansu filmu Goodtime z Robertem Pattinsonem. Jeżeli go oglądaliście, to pewnie szybko zrozumiecie, o co mi chodzi, a reszcie czytelników postaram się to opisać!  

Od pierwszej strony główni bohaterowie zmagają się z problemami i tak naprawdę rozwiązanie jednego, prowadzi szybko do kolejnego. Nie ma chwili wytchnienia, co sprawia, że czyta się to nieprawdopodobnie ciekawie. Temu wszystkiemu towarzyszy mrok i brutalność, które tylko potęgują moje pozytywne odczucia. Bohaterowie mają bardziej uwypuklone cechy i łatwiej jest ich oceniać niż w poprzednim zbiorze zeszytów. Cates napisał je tak dobrze, że moje odczucia wobec nich są naprawdę skrajne! Uwielbiam Eddiego Brocka i Petera Parkera, a Dylan i Normie to dla mnie typowe, denerwujące dzieciaki z tworów popkultury. Coś wspaniałego!