Komiks jest gruby, więc i sama fabuła jest skomplikowana i długa – sporo się dzieje i ma tutaj miejsce wiele niespodziewanych zwrotów akcji. Pod koniec człowiek może się zgubić w natłoku informacji.

Dodatkowo album jest brutalny i krwawy. Bohaterowie nie mają problemu, żeby zabijać swoich oponentów. Nie chodzi mi tylko o zwykłą brutalność, jaką znamy z komiksów. Mutanci od zawsze są prześladowani – są analogią do mniejszości. Jest tutaj parę poważnych i dramatycznych wydarzeń. Smutne jest to, że czytam to po kilku latach od premiery oryginału i wciąż widzę ich odzwierciedlenie w rzeczywistości. Najbardziej chwyciło mnie za serce, jak jedna mutantka zostaje napadnięta w parku i pobita na śmierć, tylko ze względu na to, kim jest. Widzisz, że scenarzysta (Matthew Rosenberg) wprost pokazuje sytuację, w której mężczyzna nagabuje kobietę, a gdy ona odmawia, nie może się z tym pogodzić i staje się agresywny. To jest tylko kilka stron, ale mocno mnie one uderzyły.

Ponownie brakuje mi ostrzeżenia, że w komiksie pojawia się bardzo wrażliwy temat – samobójstwo. Tym bardziej że jest wprost pokazany kadr martwej osoby w wannie.

Rysunki są schludne, proste i typowe dla komiksów, ale oddają klimat opowieści. Kilku artystów pracowało przy Uncanny X-Men tom 2: Cyclops i Wolverine, ale nie czuć w ogóle, żeby kreska się zmieniała. To dobrze – ja lubię, gdy historia jest spójna graficznie.