Jak wspomniałem powyżej, początek Stranger Things 4 jest wyjątkowo spokojny. Twórcy dali nam szansę na przyswojenie wszystkich zmian. Nie powinno nas to nawet dziwić. W końcu ilość bohaterów, którzy odgrywają główne role w tej historii, zwiększyła się od pierwszego sezonu. Jednak spokojnie. Od trzeciego odcinka akcja przyspiesza i nie zwalnia aż do finałowej sceny epizodu siódmego.

Tym razem nie spędzimy tych kilku godzin tylko w miasteczku Hawkins. Twórcy zabiorą nas w podróż po stanie Kalifornia, do skutej lodem Rosji oraz tajemniczego laboratorium. Co nas tam czeka? Masa emocji! Tym bardziej że w każdej z wymienionych przeze mnie wyżej lokacji znajdują się inni bohaterowie. O tym, gdzie i kto konkretnie się udał, musicie dowiedzieć się sami. Niemniej zdradzę Wam, że podzielenie Stranger Things na cztery linie fabularne rozgrywające się w tym samym czasie było strzałem w dziesiątkę. I to wyjątkowo udanym. Wszystko zostało zaprezentowane w zrozumiały sposób. Natłok postaci i miejsc nie powoduje chaosu, a ciągłe przeskakiwanie z jednego kontynentu na drugi świetnie buduje napięcie i nie pozwala nam się nudzić nawet przez sekundę w trakcie seansu.

Dodatkowo duża ilość postaci świetnie wpływa na klimat. Niepokój towarzyszy nam w zasadzie przy każdej „mroczniejszej” scenie. Wiecie… aż się czeka na sytuację, podczas której będziemy musieli się z kimś pożegnać. Odnoszę wrażenie, że dość wyraźnie w sezonie czwartym zostało zaakcentowane, że tak naprawdę nie znamy dnia ani godziny, ponieważ każdy z bohaterów ma coś na sumieniu – a główny antagonista o tym wie i tylko czeka na idealny moment, aby to wykorzystać.