Na swojej drodze spotykamy filary, które pełnią funkcję checkpointów i pojawia się przy nich informacja rodem z Dark Soulów, że każde ich użycie przywraca wszystkich wrogów do życia. Nie przepadam za tym motywem, ale odnoszę wrażenie, że w tym przypadku to bardziej straszak, bo nie występuje tutaj za bardzo backtracking. Jak już musimy gdzieś wrócić, to jesteśmy tam kierowani fabularnie, a następnie skręcamy w miejsca, które wcześniej nie były dla nas dostępne. Osobiście nie czułem więc, że muszę walczyć znów z tymi samymi przeciwnikami, bo działo się to naturalnie.

Twórcy chcieli, żeby przeciwnicy byli różnorodni i udało im się to połowicznie. Cała ich różnorodność polega na tym, że mamy typ przeciwnika, który dostosowuje się do lokacji, w której się znajduje i innym typem amunicji musimy go załatwić. Co prawda jest tych wrogów parę rodzajów, jednak czułem swego rodzaju deja vu, gdy po raz kolejny trafiałem na tak samo wyglądającego oponenta tylko w innym kolorze.

Ogólnie bossowie też są stosunkowo prości do pokonania, jednak trzeba wykorzystywać do walki z nimi różne bronie i gadżety, więc są trochę większym wyzwaniem niż reszta. Ale…

Final boss jest ogromnym zawodem, bo niewiele się różni od przeciwników, z którymi ścierałem się przez całą rozgrywkę. Miałem nadzieję, że to tylko przedsmak przed faktyczną walką z chłopem, który stał poza areną…, ale nie.

Jednak tym, co doprowadziło mnie do szewskiej pasji, był boss, który nazywa się Konstrukt. Byłem przekonany, że starcie z nim to jest już ostateczna potyczka. Uważam, że totalnie nieintuicyjne się go pokonuje. Na początku w ogóle nie widziałem, co mam mu zrobić, ale wziąłem to za swego rodzaju wzywanie – w końcu zrobiło się wymagająco. Jednak nawet jak potem już wiedziałem, co należy zrobić, to on nie chciał ze mną współpracować.