Buzz Astral to film, który Andy obejrzał w 1995 roku i zakochał się w Kosmicznym Strażniku tak bardzo, że jego dotychczas ulubiona zabawka poszła w odstawkę. Nie dziwię mu się, jakbym zobaczył taką produkcję 27 lat temu też byłbym zachwycony.

Uważam, że koncepcja na Buzza Astrala była ciekawa. To jest coś innego i niespotykanego, bo nie oglądamy zmagań ,,prawdziwej” osoby, tylko oglądamy film, który istnieje wewnątrz uniwersum Toy Story. Ludzie w Pixarze mieli więc trudne zadanie, żeby zbudować charakter głównego bohatera tak, żeby pasował do tego, którego już znamy. Dodatkowo musieli sprawić, że uwierzymy, że mógł on stać się uwielbiany przez dzieciaki.

Udało się. Tytułowy bohater przechodzi ogromną przemianę i zaczyna rozumieć, że liczy się coś więcej niż tylko misja, że nie można wszystkiego robić samemu, że współpraca jest ważna, żeby osiągnąć cel. Nie jest to skomplikowana historia, ale też nie o to chodzi. Wydaje mi się, że dzieciaki będą mogły wyciągnąć z tego jakąś lekcję.

Natomiast trochę nie kupuje postaci drugoplanowych. Nie mogę powiedzieć, że nie są charakterystyczni, bo każdego pamiętam doskonale do tej pory. Ale oczywiście musieliśmy dostać tego jednego fajtłapowatego gościa, który się o wszystko potyka i udają mu się rzeczy przypadkiem.

Trochę mi zgrzyta fakt, że bohaterowie bardzo szybko się wszystkiego uczą – jasne jest to stosunkowo krótka animacja. Jednak jak bohaterka mówi, że boi się podróży w kosmos, a dwie sceny później wyskakuje ze statku w przestrzeń, albo gdy bohaterowie nie potrafią ze sobą współpracować, a chwilę później już są zgraną ekipą i wszystko im wychodzi koncertowo. Ja wiem, czemu to ma służyć, że należy walczyć ze słabościami i nie bać się wyjść poza swoją strefę komfortu, jednak dla mnie ta przemiana zachodzi zbyt nagle.