Już jej początek pokazuje, iż to nie jest już ta sama gra, gdzie rządny zemsty kat wycinał w pień wszystko, co tylko się ruszało, a na padzie palec z przycisku ataku schodził tylko przy przerywnikach filmowych. W czwartej części tempo jest wolniejsze, a fabuła porusza poważniejsze tematy, gdyż pod przykrywką zadania dotarcia na szczyt kryje się motyw drogi ojca i syna. Budowanie ich relacji zostało wykonane z dopieszczeniem wszystkich szczegółów. Wyobrażacie sobie morderczego tyrana w roli ojca? Kratos nawet nie ma zamiaru mówić do swojego potomka po imieniu. Non stop słyszymy tylko twarde słowo „Chłopcze!” A dobroduszne zachowanie Atreusa krytykowane jest na każdym kroku. Ich różne spojrzenie na świat nieraz będzie powodem kłótni.

Łatwo zobaczyć, jak chłopak chce pokazać ojcu, że jest godzien walczyć u jego boku i potrafi sam o siebie zadbać. Główny bohater, jednak podchodzi do niego z chłodnym dystansem, który z początku potrafi nieźle zmrozić atmosferę.

Czy ich relacja ma przyszłość? Czy bóg wojny stanie się dobrodusznym tatą? A może to Atreus przywyknie do charakteru ojca? Z czystym sumieniem polecam Wam osobiście się przekonać.

Pozostali bohaterowie zapadają w pamięć – szczególnie para zabawnych kowali, których dialogi potrafią nieźle rozbawić. To u nich zaopatrzymy się w ulepszenia i nowy sprzęt, a spotkać ich możemy bardzo często.

Warto wspomnieć jeszcze o… gadającej głowie! Wiem, jak to brzmi, ale kto zna poprzednie przygody boga wojny, ten nie powinien się takim sytuacjom dziwić. Kratos w pewnym momencie przyczepi sobie do biodra głowę pewnego pana, który będzie nam towarzyszyć w wędrówce i uraczy czasem jakąś radą.