Odpowiedz na wyżej postawione pytanie jest dość prozaiczna – nie potrafię odmówić lektury dzieła Michała Gołkowskiego. Z doświadczenia wiem, że głowni bohaterowie w jego powieściach są mocno zarysowani, wyraziści i nie zawsze tak „czyści” jak wyobraża to sobie czytelnik. Pisarz nie trzyma się utartych schematów, bo nic nie jest ani czarne, ani białe. Nie szczędzi również przekleństw i nie raz uśmiechnąłem się pod nosem, czytając niektóre wiązanki Miszy czy Sztywnego w stalkerskiej serii. Mocne, treściwe i „na czasie”. I tylko jedno zachodzi mi w głowę – skąd autor bierze te wszystkie epitety? Rubaszne, wulgarne, trochę prostackie, ale jednak mimo wszystko trafne i adekwatne do sytuacji. Co do akcji –  nie stopuje, a wręcz z każdą następną stroną zyskuje na dynamice. Syndrom jeszcze jednej kartki gwarantowany. Na sam koniec element najbardziej wyróżniający twórczość Gołkowskiego – poruszanie obecnych problemów. Michał nie boi się pisać wprost o tym, co dzieje się na świecie bądź w naszym kraju. Segregacja rasowa, LGBT, polityka, religia, moralność, upadek ludzkości. Naprawdę szanuję, a tym bardziej podziwiam, jak potrafi wpleść wymienione dylematy w serwowaną nam historię. Czy tym razem dostarczył nam dzieło na tak samo wysokim poziomie?