Wrocław. Rok 1963. Czarna ospa szaleje na ulicach miasta. Ludzie zostają poddani kwarantannie w tak zwanych izolatoriach. W jednym z nich – na Psim Polu, dochodzi do zamieszek. Milicja otrzymuje dziwne informacje o aktach kanibalistycznych. Z początku lekceważą sygnały, lecz gdy kolejne, podobne wieści zaczynają napływać z innych zakładów leczniczych, na Psie Pole zostaje wysłany oddział ZOMO w celu pacyfikacji rozruchów.

To w zasadzie tyle, jeżeli chodzi o wstęp. Książka przedstawia sytuację w mieście, gdy zaraza dopiero zaczyna zbierać krwawe żniwo.

Poznajemy różne wydarzenia z perspektywy wielu osób ze służb mundurowych (na epidemię oczami cywili popatrzymy dopiero pod koniec historii). Uważam, że nie sposób wyłonić głównego protagonistę, choć dwóch bohaterów aspiruje do tej roli. To dość ciekawy zabieg, bo lektura nabiera kształtu relacji wydarzeń. Nie ma tu głębokich przemyśleń postaci, zarysowywania ich profili osobowych. Po prostu brak na to czasu.

Z jednej strony to minus, bo ciężko zżyć się z kimkolwiek. Przemykające sceny powodowały, że nie zwracałem uwagi na niektórych ludzi, bo nawet nie zdążyłem. W książce ginie ich mnóstwo, a lawina imion i nazwisk tylko przemknęła mi niczym pendolino.

Jednakże miałem do czynienia z powieścią o szalejącej epidemii, gdzie postacie mają w głowie tylko chęć przetrwania albo wykonują rozkazy przełożonych. Czytelnik ma się skupić na obrazie upadającego miasta, a nie na tym, czy ktoś miał trudne dzieciństwo.

Akcja rozpędza się już na pierwszych stronach i gna na złamanie karku do samego końca, trzymając w napięciu i działając na wyobraźnię.

Kolejnym plusem jest świetnie oddany klimat głębokiego PRL-u. Dialogi osób na najwyższych stanowiskach i ich dywagacje przy mocnym trunku sprawiły, że przeniosłem się do lat sześćdziesiątych.