Akcja w Dwóch Wieżach często przeskakuje z miejsca na miejsce, by śledzić losy grupek, na które rozpadła się Drużyna Pierścienia, co w pewnych momentach może zirytować widzów, gdy w jednej scenie śledzą pełną brutalności obronę Helmowego Jaru, a w następnej przenoszą się do lasu Fangorn, gdzie Drzewiec z dwójką Niziołków powolnym tempem zmierza na spotkanie z innymi Entami. W drugiej odsłonie trylogii nie zabraknie również elementów komicznych jak Aragorn rzucający Gimlim czy konkurowanie tego drugiego z elfim książątkiem na ilość zabitych wrogów. Na szczęście jest to humor dość wyważony i pasujący do poszczególnych postaci, przez co nie niszczy poważnej atmosfery filmu. Mimo upływu lat część fanów nadal nie wybaczyła Peterowi Jacksonowi decyzji o dodaniu armii elfów przybywającej ze wsparciem do Helmowego Jaru. Moim zdaniem dzięki postawieniu na takie rozwiązanie przy tworzeniu adaptacji, tytuł nabrał jeszcze głębszego wydźwięku, gdy na ekranie oprócz ramię w ramię ze zwykłymi wieśniakami ginęły również elfy, stworzone jako istoty nieśmiertelne, poświęcając się w imię walki ze złem. Dwie wieże nie tylko podtrzymuje wspaniały klimat z pierwszej części, ale po wmieszaniu mroczniejszych i brutalniejszych wątków pokazuje, że to nie tylko opowieść o wyprawie grupy przyjaciół, ale również o tragedii zwykłych osób, które starają się odnaleźć na nowo w realiach wojny rozciągającej się szeroko po Śródziemiu.