Jakie są moje wrażenia po lekturze? Ogólnie rzecz biorąc, pomysł osadzenia trzonu opowieści w realiach starodawnej Japonii, to genialny pomysł. Dlatego nie rozumiem, skąd biorą się negatywne komentarze na temat tego albumu. To wciąż ten sam zabójca potworów, który zarabia na życie poprzez zabijanie potworów. Tyle że monstra te wyjęte są żywcem z kultury japońskiej, która zarówno, jak i słowiańska posiada naprawdę ogromny i zróżnicowany bestiariusz. Podobnie jak w pierwowzorze często bestiami okazują się ludzie, a nie dzikie stwory. Rozumiem, że nie każdemu może spodobać się klimat tego komiksu, ale zdecydowanie warto dać mu szansę, gdyż dzieło to umiejętnie miksuje znane i lubiane motywy z zupełnie nowymi, przez co jest naprawdę odświeżający.  

Ronin to klasyczna historia drogi. Wędrujący pośród śnieżnych ostępów Geralt ściga osobliwą kobietę w bieli yuki onnę, która jako jedyna wie, gdzie obecnie przebywa Ciri. Motyw poszukiwań córki wiedźmina, chyba skądś znamy, nieprawdaż? Po drodze nasz bohater trafi na parę typowych wiedźmińskich zleceń, które powoli przybliżają Geralta do głównego celu podróży.  

Historia składa się z kilku powiązanych ze sobą epizodów, które pokazują, jak sprawnie Rafał Jaki połączył realia mitycznej Japonii z brutalnym światem Wiedźmina. Raz widzimy wioskę, którą nękają potworne kappy. Innym razem napotykamy na drwala, którego do grobu ukochanej małżonki z nieznanych względów nie dopuszcza tengu. Jest też na pierwszy rzut oka urocza niewiasta, która mając jedynie za towarzyszy górskie małpki, opiekuje się swoją chatką. Dzięki tym epizodycznym, historiom, główny wątek jest dużo bogatszy i przypomina to, co znamy choćby z produkcji CD Projekt Red.