Naszym głównym zadaniem podczas starć jest znalezienie świecących punktów na ciele przeciwników. Brzmi prosto? Otóż nie do końca. Pozornie prosta czynność potrafi niejednokrotnie przerodzić się w prawie godzinne starcia z bardziej wymagającymi wrogami, gdyż trzeba znaleźć sposób, jak się na nich wspiąć, a do czynienia mamy tu zarówno z chodzącymi, jak i latającymi, czy też pływającymi kolosami. Jeżeli już chwycimy naszą zdobycz za sierść, przesuwamy się powoli do celu, gdzie czasami na naszej drodze stają różnego rodzaju kamienne konstrukcje będące częścią bossów, na których możemy się zatrzymać na chwilę i zregenerować energię potrzebną do dalszej wspinaczki. Potyczki zostały dopracowane na tip-top, naprawdę nie znajduję nic, do czego mógłbym się przyczepić, brakuje w nich powtarzalności i nie nużą. Warto zaznaczyć jednak, że Shadow of the Colossus to gra sprzed ponad dekady i większość mechanik jest już mocno przestarzała, chodzi mi tu głównie o model poruszania się postaci. Niby zostało to usprawnione, ale czuć wszystkie te lata zgromadzone na karku.

Niewątpliwie Cień Kolosa posiada mnóstwo zalet, do których należy fizyka wspinania się po ruchomych obiektach, unikatowość przeciwników, oraz surowy klimat dopełniany przez spokojną muzykę, idealnie współgrającą z tym, co dzieje się na ekranie. Oczywiście wady też się tu pojawiają – archaiczny system celowania z łuku i autopoziomująca się kamera, która potrafi doprowadzić do szału. To, co robiło wrażenie w 2005 roku, nadal trzyma fason i jest swego rodzaju ewenementem, którego nikt nie próbował podrobić. Drugiej takiej gry po prostu nie ma. To najlepszy remaster, jaki widziałem, idealnie nadający się do zapoznania z tą grową perełką. Wiadomo jest to gra z poprzedniej epoki i nadal czuć jej naleciałości. Uważam jednak, że warto przymknąć na to oko i poświęcić te około 9 godzin, by ujrzeć zakończenie, które mówiąc wprost… musicie zobaczyć.