Personalnie dla mnie formuła Star Wars Jedi potrafi być bardzo męcząca. Zwłaszcza gdy w danej lokacji spędzamy zbyt dużo czasu, skacząc po jakiś chędożonych platformach, rozwiązując zagadki logiczne i walcząc z irytującymi rodzajami przeciwników. Były momenty, że dosłownie byłem wykończony rozgrywką i odpuszczałem dalszą „zabawę”, bo musiałem przejść przez prawdziwy tor przeszkód, aby pchnąć dalej całą fabułę. Zwłaszcza że Cal ma dziwną tendencję do chwytania się lub puszczania krawędzi w najmniej spodziewanych momentach. Z pocałowaniem pada, przywitałem możliwość obniżenia poziomu trudności. To akurat spora zaleta, że gra potrafi spełnić zarówno wymogi hardcorowych graczy (pozdrawiam Gucia i jego żabki!), jak i tych bardziej casualowych, którym nie w smak walczyć z bossem przez blisko 30 godzin.

Sama eksploracja była dla mnie dosyć… mecząca. Nie czułem większej motywacji, aby zbierać wszelkie znajdźki, bo albo były one mało znaczące, albo nie wnosiły do mojej wiedzy z Gwiezdnych Wojen niczego, co już znałem. Dlatego zebrałem je wyłącznie dlatego, że wymagał tego pucharek. Rozczarowująca okazała się (ponownie) dla mnie fabuła. Podobnie jak w Fallen Order do pierwszej połowy byłem maksymalnie zanurzony, a potem cała opowieść stała się tak przewidywalna, jak tylko można było to zrobić. Sam finał przywitałem z potężnym ziewnięciem i szczerze mówiąc, poczułem się po prostu zawiedziony. Cal stał się typowym, generycznym bohaterem z przewidywalnymi motywacjami. Szkoda, bo do końca miałem nadzieję, że jednak pewne doświadczenia zmotywują go do zmiany.

Do tego w niektórych miejscach logika poważnie kuleje i czasami nie mogłem nie zaśmiać się nad głupotkami fabularnymi. Najbardziej rozbrajające są magiczne właściwości Modliszki do lądowania w każdym, nawet najbardziej pilnie strzeżonym miejscu jak stolica samego Imperium czy pilnie strzeżona baza. Kolejną głupotką jest motyw, że praktycznie każdy napotkany NPC w ciągu sekundy potrafi zaufać Calowi i chętnie zleca mu zadania bądź udaje się we wskazane przez niego miejsce. Nie ma to jak zaufanie od pierwszego wejrzenia! Same dialogi z postaciami pobocznymi niejednokrotnie są… tragiczne, dosłownie jakby pisane na kolanie. Nie wiem, czy to błąd samego tłumaczenia, czy po prostu były one tak miałkie w oryginale.