Druga połowa tomu jest równie dobra, ale schodzi trochę na inne tory. Rozwija się tam bowiem wątek korporacji Roxxon, która jest właścicielem popularnego serwisu społecznościowego. Hulk zostaje uznany za wzór dla młodych gniewnych ludzi, którzy wychodzą na ulicę protestować w zielonych maskach.

Miało to ciekawe podwaliny i potencjał na stworzenie społecznego komentarza, ponieważ żyjemy w takich czasach, w których łatwo można nadszarpnąć czyjś wizerunek albo równie bezproblemowo sprawić, że ktoś stanie się bardzo szybko popularny. Ostatecznie jednak szybko przeradza się to w kolejną wielką bitkę. Nie mówię, że to zupełnie zła decyzja, bo czyta się to przyjemnie i rozumiem, czemu zostało to tak napisane, bo jednak od Hulka oczekujemy zwykle, że zniszczy kawałek miasta. Jednakże mogłoby być to bardziej interesujące, gdyby drużyna musiała rozwiązać sprawę w inny sposób niż dotychczas.

Wizualnie ponownie jest świetnie. Rysunki Benneta idealnie łączą się ze scenariuszem Ewinga i dopełniają go pełnym gore kadrami. Jest jeden zeszyt, który jest stworzony w innym stylu. Jest to ciekawy zabieg, choć wydaje mi się, że pasowałby tylko w konkretnych scenach skupionych na proteście.