Niedawno na platformie Amazon Prime pojawił się film, który szybko zyskał sporą popularność. Apokalipsa Z: Początek końca to hiszpańska produkcja będąca ekranizacją książki Manuela Loureiro. Hiszpanie już wielokrotnie udowodnili, że potrafią tworzyć niezłe horrory – REC czy Sierociniec to zdecydowanie moje ulubione tytuły. Z kolei temat umarlaków to dla mnie chleb powszedni i jeden z najbardziej interesujących podejść do tematyki zagłady świata.
Horror, Hiszpania, Zombie – trzy składowe, które musiały przyciągnąć mnie do ekranu.
Kolejna pandemia
Manel bardzo przeżył śmierć swojej ukochanej. Stał się introwertykiem, ale utrzymuje kontakt z siostrą i ma nawet kota.
Świat właśnie podniósł się po pandemii COVID-19, gdy w wiadomościach zaczęły pojawiać się informacje o kolejnym śmiercionośnym wirusie. Manel początkowo ignoruje te doniesienia do momentu, gdy siostra dzwoni do niego, by spakował się i razem z jej rodziną wyleciał z Hiszpanii, bo coś faktycznie jest na rzeczy. Mężczyzna początkowo nie chce przystać na jej propozycję, ale po przemyśleniu sprawy udaje się na lotnisko. Niestety, loty zostają odwołane, a on wraz ze swoim kociakiem zostaje uwięziony w kraju trawionym przez przegniłe żołądki zombie.
Nic, co widziałem nie jest mi obce
Postawmy sprawę jasno: tematyka zombie – niezależnie czy to w filmach lub książkach, czy grach – jest przewidywalna. Jakiś wirus zamienia ludzi w krwiożercze bestie, a pozostali przy życiu starają się po prostu przetrwać. Różnice mogą dotyczyć skali zagrożenia czy charakterystyki postaci, które często są jednowymiarowe, ale schemat pozostaje ten sam. I w tym filmie również nie ujrzymy niczego odkrywczego. Na plus jednak można uznać początek pandemii, który nie jest chaotyczny ani nawet krwawy. Wygląda po prostu… realistycznie.
Manel ma kota, więc z miejsca byłem pewny, że będzie miał emocjonalne znaczenie. Przecież widzom nie raz fruwa i powiewa, czy ludzki bohater cierpi. Ważne, by Puszek przetrwał cały i zdrowy. W tym wypadku pozwoliłem się zaskoczyć, gdyż kociak jest nieco na doczepkę i nie grozi mu zbytnie niebezpieczeństwo. Jest wręcz „wstrząsoodporny”, gdy w pewnej sekwencji główny bohater pędzi na motocyklu niczym Deacon z gry Days Gone przed hordą.
Główny bohater wydaje się sympatyczny, ale jego postać nie jest na tyle rozbudowana, aby widz mógł się do niego przywiązać. Mamy tu również utarty schemat, że to człowiek jest gorszy od zombie. Pojawia się zły gang, który żeruje na obecnej sytuacji.
Co z pozostałymi bohaterami? Już nie pamiętam ich imion.
Mimo wyeksploatowania tematu, twórcy czasami potrafią dodać coś od siebie. The Last of Us ma niezwykle emocjonującą historię, The Walking Dead może poszczycić się zapadającymi w pamięć bohaterami, a Zombieland zamienia wszystko w komedię. Tutaj nie ma niczego nowego.
A jednak?
Coś w tym filmie sprawiło, że trzymał mnie do napisów końcowych. Pomimo tego, co napisałem wyżej, produkcja mi się podobała. Nie zaskoczył (pomijam kota), nie ujął, nie wytworzył spirali uczuć. Pomimo tego, przyjemnie spędziłem czas przed telewizorem. Może dlatego, że nie było tu przekombinowanych akcji, nierealnych mutantów czy łamiących wszelkie prawa fizyki scen akcji (tu puszczam oko do filmów serii Resident Evil). To niemal kameralna opowieść zwykłego człowieka pragnącego dotrzeć do swojej rodziny. Na swój sposób była realistyczna (nadal pomijam kota).
Zakończenie z łatwością dało się przewidzieć i otwiera furtkę do kontynuacji. Powieść jest trylogią, a widząc zainteresowanie filmem na platformie, mogę być pewny, że będzie sequel. Czy czekam? Raczej nie, ale zapewne obejrzę. Fanom umarlaków polecam. Pozostałym również, gdyż truposze są przedstawieni w sposób zachowawczy (nie licząc jednego berbecia, będącego nieudaną próbą przedstawienia powagi sytuacji).
