To, co najbardziej irytuje w Floodland to efekt kuli śnieżnej – gdy ludziom doskwiera głód lub epidemia, wszystko zaczyna się sypać. I co by człowiek nie zrobił, samonapędzająca się karuzela spie…. spienionych wód wszystko niszczy. To nieźle doprowadza do szału, zwłaszcza gdy mija kolejna godzina zabawy, mamy ostatni element fabularny i nie jesteśmy go w stanie ukończyć. To klany się pokłóciły między sobą, a nienawiść tak rozgorzała, że kradzieże to chleb powszedni. Irytujące są także niedziałające mechaniki – przykładowo pomimo kilku posterunków policji czy wprowadzenia rygorystycznego prawa, kradzieże i tak eskalowały, chociaż według zasad gry nie powinno mieć to miejsca.  

Dlatego nie ukrywam, że po pewnym czasie poczułem się po prostu znużony całą zabawą. O ile konfliktowość pomiędzy klanami jest dla mnie do zrozumienia, tak fakt, że przeradza się on w czystą nienawiść w ciągu zaledwie paru dni już nie bardzo. Jedynym rozwiązaniem jest tworzenie osobnych dzielnic na wolnych wyspach i zamykanie klanów w swoim sosie, co jest paradoksalnie zaprzeczeniem całej idei, jaka stoi za tą grą, czyli odbudowanie nowego, zjednoczonego świata. Oczywiście można się tym nie przejmować, a wioska i tak będzie funkcjonować (co jest jeszcze większym absurdem), a jak jakiś klan będzie chciał odejść, to wystarczy użyć wpływów politycznych i zmieni on swoją decyzję.  

Wybór klanu na początku także nie ma dalszych konsekwencji w szerszej perspektywie – ostatecznie i tak kończymy na lawirowaniu pomiędzy zwaśnionymi grupami. Naszych ludzi nie interesuje, że mają dach nad głową, jedzenie czy rozrywki – skupiają się tylko na kłótniach. I to nawet na najłatwiejszym poziomie trudności. Takie zaprzeczenie idei postapo powoduje, że po kilku godzinach Floodland po prostu męczy i nie sprawia satysfakcji.