Charakteryzacja, kostiumy i scenografia to kolejny mocny punkt serialu. Wystarczy spojrzeć na daną postać, by zobaczyć zarys jej osobowości. Nie mogłam spuścić wzroku z Jenny Ortegi jako głównej bohaterki przez jej lśniące, kruczoczarne warkocze oraz enigmatyczne spojrzenie połączone z przemyślanym makijażem. Na uwagę zasługuje również pełna gracji Morticia, czyli Catherine Zeta-Jones, od której za każdym razem na ekranie bije klasa, seksapil i dojrzałość. Nawet Isaac Ordonez jako mały Pugsley świetnie się sprawdził w swoim krótkim wystąpieniu, będąc takim nieśmiałym i słabszym braciszkiem. Nie brakuje również poczciwego wujka Festera ani Lurcha – lokaja prowadzącego ich wóz pogrzebowy. Niestety tylko brzuchaty Gomez (Luis Guzman) mi nie odpowiadał, ale to zapewne dlatego, że zapamiętałam jego postać nieco inaczej. Starałam się nie porównywać obrazu z lat dziewięćdziesiątych jaki mi utkwił w głowie, bo przecież serial to nie żaden remaster, czy kontynuacja. Nie znam też komiksowego pierwowzoru wykreowanego przez Charlesa Addamsa, więc starałam się go po prostu zaakceptować. 

Nie można też nie wspomnieć o tak wyrazistych postaciach jak Larissa Weems (Gwendoline Christie), która jest całkowitym przeciwieństwem do swojej byłej współlokatorki Tish, czy Christiny Ricci jako pani Thornhill (tu ciekawostka: ta pani znana jest z roli Wednesday w Rodzinie Addamsów z 1991 roku!). Jest też kilka lepiej i gorzej zagranych postaci, ale moim zdaniem ich światło blaknie, gdy na scenę wychodzi Ortega.    

Akademia Nevermore również zachwyca. Na pierwszy rzut oka skojarzyła mi się z domem rodzinki Addamsów przez jej architekturę. Może to jakieś puszczenie oczka do starszych fanów? Szkoła ma w sobie też coś z Hogwartu: krypty, tajemne komnaty, „kwadrat” jako miejsce spotkań uczniów iście podobny do tej ze szkoły Magii i Czarodziejstwa, a konkurs o puchar Poego przywodzi na myśl Turniej Trójmagiczny. 

Nie można tu zapomnieć o ścieżce dźwiękowej, bardzo udanej i dopasowanej do serialu. Miejscami ponura, lekko groteskowa, a w czołówce nawet iście halloweenowa. Podczas Kruczej Imprezy mamy możliwość posłuchać też ciekawych utworów, przy których nóżka się buja. Zwłaszcza numer Goo Goo Muck grupy The Cramps, do której taniec Wednesday stał się już viralem w Internecie. Jeśli już mówimy znowu o głównej bohaterce, to trzeba napomknąć, że jej gra na wiolonczeli w paru odcinkach powoduje ciarki na skórze, niezależnie czy jest to Nothing Else Matters w wersji Apocalyptici czy Paint It Black od Rolling Stones (kolejna ciekawostka: Jenna Ortega ćwiczyła osiem miesięcy grę na wiolonczeli do sceny na balkonie, więc jej układ palców tam nie jest przypadkowy!).