Jak wspominałem, rozgrywka skupiona jest wokół starć czterech operatorów oraz oprawcy. Większość zapewne potwierdzi to, co zdanie wcześniej napisałem, chociaż ja uważam zupełnie inaczej, ale do tego jeszcze dojdziemy. Przed każdym „meczem” czeka nas krótki briefing. Tutaj zapoznajemy się z naszym głównym celem, wybieramy miejsce, z którego podejdziemy do jego realizacji i czekamy na potwierdzenie wszystkich graczy. Właśnie, większość uważa, że gameplay skupiony jest wokół eliminacja Predatora, ale tak naprawdę jest on swego rodzaju utrudnieniem do osiągnięcia postawionego zadania. Jego śmierć bądź zabezpieczenie ciała to jedno z kilku możliwości zakończenia meczu. Do tego misje poboczne i szereg przedmiotów (np. diamenty), które poprzez zbieranie zasilają naszą pulę PD w trakcie rozgrywki.

Polowanie to jeden z dwóch dostępnych trybów. Rozpoczyna go animacja przedstawiająca desant ze śmigłowca naszej czwórki. Od razu zostajemy rzuceni w wir walki – szybko nawiązujemy kontakt z wrogimi najemnikami (w tej roli boty sterowane przez SI) oraz Predatorem. Rozgrywka jest bardzo dynamiczna. Z jednej strony na każdym kroku czujemy obecność łowcy. Słyszymy go, czasami widzimy przemykającego między drzewami czy w ich koronach załamania obrazu. Nieraz zapewne widzieliście na filmach kiedy na ciele jednej z osób widniały charakterystyczne trzy czerwone punkty. Tak, właśnie to cały czas czujemy – strach przed tym co znamy, a tak naprawdę jest ukryte i staje się częścią dżungli. Z drugiej strony – nacierające posiłku wroga, presja i ciężar wykonywanego zadania oraz czas. W szczególności kiedy oczekujemy na ewakuację. To idealny moment by myśliwy mógł ponownie wkroczyć w całym swym jestestwie. Zabójstwa z ukrycia? Proszę bardzo. Szarża i atak ostrzami? Jak najbardziej. Naramienne działko? Zapraszam do dekapitacji. Niestety z powodu małej ilości graczy nie udało mi się sprawdzić drugiego trybu gry jakim jest team deathmatch.