Kiedy tylko usłyszałem pierwsze słowa wypowiedziane głosem Jamesa Earla Jonesa, to wiedziałem, że właśnie na to czekałem. Nigdy nie ukrywałem, że mały Darek naprawdę uwielbiał Anakina i to zawsze Sithowie oraz ciemna strona mocy przemawiali do mnie bardziej. Zapewne właśnie dlatego, pojawienie się Vadera sprawiło, że znów poczułem się jak dziecko i liczyło się tylko to, że znowu mogę go zobaczyć. Dialog Lorda z Trzecią Siostrą dobitnie podkreślił jego pozycję w Imperium i dobrze nawiązywał do jego charakteru z oryginalnej trylogii. Potwierdził on też teorię, że cała ta jej fiksacja na punkcie znalezienia Obi-Wana, to tylko i wyłącznie walka o najwyższe stanowisko pośród Inkwizytorów.

Po raz pierwszy miałem też okazję poczuć, że tym razem twórcy trafili w moje gusta – to jest „moje Star Wars”. Stormtrooperzy nadal nie potrafią trafiać do celu i są głupi jak w OT, są miecze świetlne i bitwy na blastery. Na takie Gwiezdne Wojny czekałem! Epizod trzeci jest znacznie bardziej przyziemny, co tylko potwierdza moją teorię, że właśnie taką narracją powinno opowiadać się historię Kenobiego. Ogromnie ucieszył mnie fakt, że… DOSTALIŚMY WALKĘ OBI-WAN KONTRA DARTH VADER! Miałem wrażenie, że twórcy będą odwlekać, to do ostatniego odcinka (chociaż mam wrażenie, że to nie było ich ostatnie starcie).  Oczywiście używając tanich sztuczek i nadmiernej ekspozycji. Sam pojedynek zbiera fatalne recenzje, autorzy tekstów, które czytałem, wspominają o braku dynamiki i rozczarowaniu, a ja mam zupełnie przeciwną opinię. Trochę to wszystko przypominało epizod czwarty, może faktycznie panowie są tutaj o wiele młodsi, ale moim zdaniem Obi trochę „zardzewiał”, a Anakin nadal uczy się jak żyć jako „pół-robot”.

Są wybuchy, jest ogień i moc, ja nie potrzebowałem nic więcej!