Gdy gasną czerwone światła, świat przestaje oddychać. Przez ułamek sekundy panuje idealna cisza, potem wybuchają silniki, a adrenalina wylewa się z ekranu jak paliwo z przegrzanego baku. F1: Film nie jest zwykłym hołdem dla królowej motorsportu – to pełnokrwisty dramat o prędkości, ryzyku i cienkiej granicy między ambicją a obsesją.
W świecie, gdzie setne sekundy oddzielają legendę od tragedii, Brad Pitt wciela się w postać kierowcy, który zbyt długo patrzył w lusterko wsteczne, a teraz próbuje wrócić na tor, nie tylko fizycznie, ale i mentalnie. Reżyser Joseph Kosinski, znany z wizualnego perfekcjonizmu (Top Gun: Maverick), wsiada z nami do kokpitu i nie pyta, czy zapięliśmy pasy. F1: Film to coś więcej niż kino akcji. Stanowi opowieść o samotności przy 300 km/h, o ciszy w kasku, gdy tłum wrzeszczy. To pytanie, które zadaje każdy, kto kiedykolwiek stanął na linii startu: czy jestem jeszcze tym, kim byłem, zanim świat zaczął pędzić szybciej niż ja?
Hollywoodzka jazda bez trzymanki
F1: Film to pełnometrażowa, intensywna podróż do wnętrza świata Formuły 1,
miejsca, gdzie milisekundy decydują o wszystkim, a perfekcja nie jest celem, tylko warunkiem przetrwania. To opowieść o człowieku, który znał smak zwycięstwa, ale zniknął z radarów, gdy świat ruszył dalej bez niego. 
Głównym bohaterem jest były zawodnik tejże dyscypliny, który po latach nieobecności wraca na tor – nie jako gwiazda, lecz jako mentor, zaproszony do małego, niedocenianego zespołu walczącego o przetrwanie w cieniu gigantów. Gdy jego obecność staje się czymś więcej niż reliktem przeszłości, a przeszłość znów zaczyna stukać do drzwi, pojawia się pytanie: czy można jeszcze raz rozpędzić się do granic możliwości? W tle rozgrywa się dramatyczna walka młodych talentów, zakulisowe gry zespołów i nieustanny taniec z niebezpieczeństwem, który tylko nieliczni potrafią przetrwać.
Tytuł prowadzi widza przez padok, boks, tor i osobisty świat kierowcy, którego nie widać za przyciemnioną szybą kasku. Jednak ten filmowy majstersztyk to nie tylko widowisko o szybkich samochodach. To przede wszystkim historia o ambicji, drugim szansach, międzyludzkich napięciach i cenie, jaką płaci się za bycie najlepszym. Reżyser Joseph Kosinski nadaje opowieści rytm pulsujący jak silnik na najwyższych obrotach, balansując między realizmem a stylizowaną, niemal poetycką formą.
Kamera nie tylko śledzi bolidy z prędkością 300 km/h, ona wciska nas w fotel, pozwala poczuć wibracje, pot i strach. A gdzieś pod tym wszystkim, między kolejnymi zakrętami i decyzjami na granicy ryzyka kryje się pytanie o to, co naprawdę napędza człowieka. Maszyna, rywalizacja, czy może coś znacznie bardziej ludzkiego?
Kino na najwyższych obrotach
Jednym z największych atutów F1: Film jest jego strona wizualna. Reżyser po raz kolejny udowadnia, że potrafi operować obrazem w sposób niemal fizyczny. Ujęcia z wnętrza kokpitów bolidów, drżące kamery zamontowane na zderzakach, panoramiczne kadry torów w świetle wschodzącego słońca – wszystko to składa się na filmowe doświadczenie, które dosłownie wciska widza w fotel. Ruch, prędkość i dźwięk są tu nie tylko dodatkiem, lecz stają się integralną częścią narracji, pozwalając poczuć zmysłowość prędkości, ryzyka i emocji. Również dźwiękowa warstwa filmu zasługuje na uznanie. Projekt dźwiękowy, miks efektów oraz muzyka autorstwa m.in. Hansa Zimmera, idealnie oddają napięcie startu, dramatyzm pit stopów czy intymność scen w ciszy garażu. To tytuł, który należy nie tylko oglądać, ale i słuchać, najlepiej w kinie z porządnym nagłośnieniem.
Na poziomie narracyjnym F1: Film broni się dobrze wyważoną strukturą opowieści, która nie sprowadza się wyłącznie do glorii sportu. Historia jest bardziej dramatem psychologicznym, niż wyścigowym widowiskiem. To portret człowieka z przeszłością, który zmaga się nie tylko z czasem na torze, ale i z czasem wewnętrznym, z własnymi ograniczeniami, decyzjami i traumą. Brad Pitt w roli głównej prezentuje dojrzałe i zniuansowane aktorstwo. Nie tworzy wyłącznie gwiazdy toru, lecz człowieka z bagażem doświadczeń, pełnego sprzecznych emocji. To rola powściągliwa, ale na swój sposób charyzmatyczna. Nie można też pominąć świetnie zarysowanego świata sportowego zaplecza Formuły 1. Twórcy nie poprzestali na spektaklu, lecz pokazali także świat inżynierów, strategów, mechaników, sponsorów i napięć wewnątrz zespołów. Realistyczne oddanie dynamiki padoku sprawia, że produkcja zyskuje autentyczność i szacunek także w oczach fanów motosportu.
Od startu do fotofiniszu
Pomimo imponującej realizacji, film nie jest pozbawiony słabości. Jedną z najbardziej odczuwalnych jest konwencjonalność scenariusza, który, mimo iż porusza ciekawe wątki, w wielu momentach trzyma się schematów znanych z gatunku sportowego i dramatycznego. Mamy tu klasyczne motywy upadku i odkupienia, młodego rywala, który kwestionuje autorytety, czy powracającej traumy z przeszłości. Choć są one podane w atrakcyjnej formie, momentami brakuje większej odwagi w przełamywaniu narracyjnych klisz. Nieco rozczarowująco wypada też rozwinięcie niektórych wątków pobocznych. Postaci drugoplanowe, zwłaszcza inne osoby w zespole oraz konkurencyjni kierowcy bywają zarysowane jednowymiarowo. Brakuje pogłębienia ich motywacji i relacji, które mogłyby nadać całemu światu większej dramaturgicznej gęstości. Tytuł skupia się bardzo wyraźnie na bohaterze Brada Pitta, przez co cała reszta pozostaje raczej tłem niż pełnoprawnymi uczestnikami opowieści. Część widzów może także uznać, że emocjonalna intensywność filmu nie idzie w parze z jego technicznym rozmachem. Mimo iż bohater przeżywa wewnętrzny dramat, a twórcy starają się budować napięcie nie tylko przez tempo wyścigów, nie każda scena uderza z równą siłą. W efekcie finał, choć spektakularny wizualnie, może wydawać się przewidywalny.
Na pierwszym biegu do Oscara
Wychodząc z kina po seansie F1: Film, czułem się, jakbym właśnie wrócił z toru, nie tylko jako obserwator, ale jako uczestnik czegoś intensywnego, pulsującego życiem i emocjami. Tytuł nie tyle opowiada historię Formuły 1, ile ją przeżywa, od pierwszych sekund do napisów końcowych. Siedząc w fotelu, miałem wrażenie, że każdy dźwięk silnika rezonuje gdzieś głęboko w klatce piersiowej, a każda decyzja bohatera odbija się echem we mnie samym. To kino, które nie traktuje widza jak pasywnego odbiorcy, ale jak pasażera – takiego, który siada na fotelu pasażera bolidu, zbyt blisko ryzyka, zbyt blisko prawdy. I choć historia, którą nam opowiedziano, nie wywraca gatunku do góry nogami, to sposób, w jaki została zrealizowana, robi ogromne wrażenie. Techniczna precyzja, imponujące zdjęcia, świetna praca kamery i dźwięku składa się na dobrze zbudowane, autentyczne doświadczenie. Nie oglądałem filmu. Ja go czułem. 
Jednocześnie to coś więcej niż spektakl, bowiem F1: Film zaskakuje swoją wrażliwością. Za błyszczącymi pojazdami i hałasem padoku kryje się intymna, niemal wyciszona historia o stracie, ambicji, przemijaniu i odwadze powrotu. Mimo iż niektóre wątki mogłyby być pogłębione, a postaci drugoplanowe nieco wyraźniej zarysowane, to i tak udało się osiągnąć coś niezwykle trudnego, a mianowicie połączyć brutalną dynamikę sportu z delikatnością ludzkich emocji. Po seansie nie mam wątpliwości, że jest to jeden z mocniejszych kandydatów w nadchodzącym sezonie oscarowym. Szans dopatruje się w wielu kategoriach, nie tylko za zdjęcia czy dźwięk, które są absolutnie spektakularne, ale również za główną rolę, reżyserię, scenografię i montaż. To kino kompletne, odważne, emocjonalne i technicznie perfekcyjne, spełniające wszystkie kryteria, które Akademia tak bardzo ceni, a które rzadko występują razem w jednym filmie.
