Pustkowie Smauga zdecydowanie różni się atmosferą od pierwszej części trylogii, jednak nie oznacza to, że jest gorszą produkcją. Mimo jeszcze większej dawki akcji wprowadza poważniejsze motywy, szczególnie w scenach skupiających się na Gandalfie oraz Bilbie. W filmie nie brakowało również nawiązań do Władcy Pierścieni, do moich ulubionych należał komentarz Legolasa oglądającego portret potomka Gloina, który jak się dowiedział na imię ma Gimli. Obecność Taurieli (nie występowała w dziełach Tolkiena, została w całości stworzona przez scenarzystów) zapewnił potrzebną przeciwwagę dla przeważających na ekranie mężczyzn, jednakże początki jej romansu z Kilim nie wróżą równie ciekawie poprowadzonej historii, jak w przypadku Aragorna i Arweny. Ciekawie natomiast wyglądają rozmowy między Smaugiem a młodym Hobbitem, mimo tego, ze smok został w całości wygenerowany komputerowo, to nadal można wyczuć swego rodzaju chemię między nimi, co zapewne wynika z tego, że zarówno Freeman, jak i Cumberbatch przeplatali kręcenie Hobbita nagrywkami drugiego sezonu Sherlocka. Mimo swoich drobnych grzeszków nadal uważam, że druga odsłona trylogii jest dziełem wartym obejrzenia, chociażby ze względu na to, że w ciekawy sposób rozbudowuje świat Śródziemia obecny na dużym ekranie.