Freya Allan w drugim sezonie jest absolutnie nie do zniesienia. Ciri została napisana w taki sposób, że nie da się jej polubić, zachowuje się jak rozpieszczony dzieciak, który sam nie wie, czego chce. Poza tym zaczerpnęła zły nawyk niezmieniania swojej mimiki od Anny Shaffer serialowej Triss, która chyba nadal jest zaskoczona angażem do tego serialu, bo ta emocja z jej twarzy praktycznie nie schodzi. Anya Chalotra przez większość czasu jest absolutnie nijaka, jej postać w tym sezonie została wprowadzona właściwie tylko po to, że stworzyć problem i potem go rozwiązać. Henry Cavill niby się stara zrobić coś nowego, co zaciekawi widza i zapewni mu chwilowy boost do obejrzenia odcinka w całości, ale częściej gra na tyle, na ile pozwala mu scenariusz i pozostała część obsady. W poprzednim sezonie Geralt był mrukiem, w tym również jest mrukiem, którego głównym zadaniem jest ochrona Ciri, jak sam to wielokrotnie podkreśla. Zresztą biały wilk mógłby przybić piątkę Kratosowi, gdyż obaj uwielbiają zwracać się do swoich dzieci jednym słowem i większość czasu mieć je gdzieś, chyba że mają jakiś przebłysk do zostania dobrym ojcem. Graham McTavish jako fanatyczny ksiądz z serialu Lucyfer, czy raczej powinienem powiedzieć Dijkstra, radzi sobie dobrze, choć odgrywa tę samą postać po raz drugi, idąc tym samym na łatwiznę. Dużo lepiej sprawdziłoby się w mojej opinii zrobienie z niego kogoś w stylu szarej eminencji, mającej swoje wtyki wszędzie, kierującej wszystkich jak swoje marionetki, kogoś w stylu Varysa z Gry o tron. Jedynym kolorowym elementem w tej bezbarwnej układance jest nie kto inny jak sam Julian Alfred Pankratz, wicehrabia de Lettenhove, czyli Jaskier we własnej osobie grany przez niezastąpionego Joeya Bateya. Ponownie jak w sezonie pierwszym błyszczy i wywołuje banana na twarzy.