W grach tego typu najważniejsza jest fabuła, która tutaj jest całkiem niezła i dobrze poprowadzona. Postacie są dość stereotypowe, ale są przy tym wiarygodne. Niektóre są nawet irytujące, co prawdopodobnie było celowym zabiegiem twórców, dzięki temu graczowi łatwiej jest pogodzić się ze stratą którejś z nich. Postacie zmieniają się w trakcie doświadczeń, z którymi muszą się mierzyć. Zagadki i tajemnice nie są zbyt mądre, ale konwencji takiego horroru nie muszą takie być i pasują tu idealnie. Dyskusyjnym jest to, czy Until Dawn jest straszne, pomijając jump scary, odpowiedź jest prosta. NIE. Ale gra skutecznie trzyma w napięciu, szczególnie pod koniec gry, kiedy łatwo jest o śmierć poszczególnych postaci. Produkcja ma całkiem niezły potencjał jako gra do ponownego przejścia.

Mało prawdopodobne jest to, że za pierwszym razem uda się wam doprowadzić wszystkich do ujrzenia wschodu słońca. Chociaż warto zaznaczyć, że gra oferuje coś w stylu happy endu, choć mi nigdy nie udał się go zobaczyć. Duże wrażenie robi tutaj mimika postaci, która generuje problem z polską lokalizacją. Na szczęście gra pozwala nam na zmianę na oryginalne dialogi z napisami. W wielu grach nie jest to problemem, bo nie mają one położonego aż tak dużego nacisku na ruchy ust. Ogrywając tę grę po polsku, miałem wrażenie jakby filmu z żywymi aktorami na który nałożony jest dubbing, a chyba nie muszę zaznaczać, że w tego typu produkcjach to zbrodnia przeciwko ludzkości.