Niestety nie miał przyjemności czytać książki, więc nie jestem w stanie porównać tych dwóch dzieł. Za kamerą kolejnej ekranizacji ponownie stanął Kenneth Brangah, który także wcielił się (w wąsatego!) Poirota. I znowu mamy do czynienia z kinem mocno przeciętnym i stanowczo za długim. A do tego zastosowano podobny zabieg jak przy pierwszym filmie – położony ogromny nacisk na zachowanie bohaterów, przez co każdy jest podejrzany aż do samego końca. Oprócz oczywiście denatów… tak, trupów ściele się tu gęsto i to wcale nie jest spoiler! Kto jest zatem mordercą? Tego nie powiem, ale gdzieś w połowie domyśliłam się rozwiązania, więc finał wcale mnie nie zaskoczył. Z drugiej jednak strony produkcja trzyma w napięciu do samego końca i to jest jej duży plus.

W obsadzie znowu pojawiły się same gwiazdy – Gal Gadot, Annette Bening, Armie Hammera czy Sophie Okonedo (Koło Czasu). Niestety ma się wrażenie, że nie miały one czasu rozwinąć w pełni skrzydeł – może to wina zbyt wielu bohaterów i przeskakiwania od jednej postaci do drugiej. Szkoda, bo tym samym żadna z tych osób nie jest w stanie nas czymkolwiek zachwycić. Samo to już dobitnie pokazuje, że nawet pomimo dysponowania najlepszymi aktorami, nie jesteśmy w stanie uratować słabego scenariusza.

Podtytuł brzmi „malownicze CGI” i już wyjaśniam, dlaczego! Otóż Śmierć na Nilu pod względem wizualnym plasuje się na średnim poziomie. Przede wszystkim w oczy kłują sceny nieudolnie robione na zielonym ekranie, a jest ich aż nadto. Tak samo praca kamery, która w strategicznych momentach (np. podczas przesłuchań) kręci się wokół bohaterów, przez co czujemy się, jakbyśmy spoglądali na wszystko z karuzeli. Niestety to wszystko psuje klimat, przez co Egipt w okresie międzywojennym traci swój urok.