Mimo iż chętnie obejrzałbym kontynuację przygód Harry’ego i Eggsy’ego, uważam, że przeniesienie akcji kilkadziesiąt lat wstecz dało pozytywne skutki, gdyż dzięki temu dowiedzieliśmy się więcej na temat Kingsmanów oraz przyczyn ich powstania. Najmocniejszym aspektem filmu jest wspaniała choreografia walk, jak i również wykorzystanie ogromnego wachlarza broni. Ciekawym aspektem było również skupienie się na poważniejszych tematach, jak chęć Pasterza do obalenia monarchów i dopuszczenia do głosu zwykłych obywateli, a także ojcowskich rozterkach księcia Oksforda (choć przy wałkowaniu tematu na ekranie po raz kolejny, zaczął mnie on nużyć). Moim zdaniem chociaż jedną z tych sekwencji można było poświecić na rzecz rozwinięcia historii jednego z pomniejszych antagonistów, których w tej produkcji nie brakuje (Gaviło Princip, Mata Hari, Erik Jan Hanussen, Włodzimierz Lenin, jak i wciśnięty w scenę po napisach pewien austriacki Akwarelista). Dodatkowo z powodu nadmiernego skupienia się na Rasputinie, główny antagonista wypada przy nim dość blado, nie otrzymując odpowiednio dużo czasu na przedstawienie swoich racji. Z bardziej technicznego punktu widzenia irytowały mnie ujęcia imitujące wspomnienia młodego Orlanda Oxforda, które przypominają widok z kamery pierwszoosobowej, jakby żywcem wyjętej z Dooma, a także ujęcia wzdłuż ostrzy walczących podczas finałowej walki. Mimo większych i mniejszych mankamentów seans filmu zakończyłem z głębokim poczuciem zadowolenia, nie mogąc doczekać się kolejnych produkcji w tym, rodzącym się na naszych oczach, uniwersum.