Inną charakterystyczną cechą gier Lego są ogromne dawki komizmu. W porównaniu z adaptacjami Indiany Jonesa  czy Piratów z Karaibów nie napotkamy żartów i gagów na każdym kroku, lecz nie znaczy to, że w ogóle takich nie ma. Mimo wykorzystania dialogów z trylogii Petera Jacksona twórcy nadal dość swobodnie operowali tym, co dzieje się na  ekranie. Już w pierwszej scenie opowiadającej o stworzeniu Jedynego Pierścienia oraz podległych mu Pierścieni Władzy, jeden z przyszłych Nazguli upuszcza swój pierścień, po czym pełen zażenowania próbuje go podnieść w dość niezdarny sposób. W tym wydaniu Boromir nie umiera od strzał tylko od banana wystrzelonego z łuku, Nazgule podczas ataku na Wichrowy Czub gaszą znienawidzony ogień gaśnicami, a Elrond uzdrawiając Froda, w ukrytym przed złymi siłami Rivendell, robi to na podstawie instrukcji obsługi klocków Lego. Nie sposób nie wspomnieć również o nazwach dostępnych do odblokowania osiągnięć, z których wiele odnosi się do cytatów z filmów, spopularyzowanych przez ogromne ilości memów. Takim sposobem za odpowiednio długie rzucanie synem Gloina otrzymujemy osiągnięcie Nie mów elfowi, a za dotarcie do Mordoru Nie można tak po prostu… .

Zdecydowanym minusem Lego Władcy Pierścieni jest sztuczna inteligencja protagonistów, którymi w danym momencie nie sterujemy. Często, zamiast stać w miejscu lub walczyć z napastnikami, podążają oni przez przejścia za naszą postacią, nieraz strącając nas w przepaść. Natomiast z dzielnego i walecznego Gimliego uczyniono w tej grze osobę płaczącą w prawie każdym przerywniku filmowym. A wracając jeszcze do aspektów komicznych, zdecydowanie zabrakło nawiązania do swego czasu słynnej przeróbki z Legolasem w roli głównej.  Choć co prawda za odwiedzenie siedziby Sarumana wszystkimi dostępnymi w tej produkcji hobbitami otrzymujemy osiągnięcie o charakterystycznej nazwie Wiodą Hobbitów do Isengardu.