Nasz bohater – bezimienny chłopiec – budzi się w tajemniczych ruinach obok wielkiego pół-ptaka, pół-ssaka, stworzenia o imieniu Trico. Zwierzak początkowo nastawiony jest do nas negatywnie, ale gdy już uwolnimy go z łańcuchów i nakarmimy, zaczyna nam ufać.

Od strony rozgrywki The Last Guardian to taka przygodówka, symulator chodzenia okraszony zagadkami środowiskowymi. Te akurat są sympatyczne i ciekawie przemyślane. Czasem może frustrować fakt, że tytuł nie ma żadnego systemu prowadzenia gracza – czegoś na zasadzie żółtych elementów znanych między innymi z Uncharted czy Ghostrunnner – ale muszę przyznać, że ma to swój klimat w tych ruinach. Choć fakt, potrafiłem się zgubić nie raz w mojej krótkiej przygodzie.

Jestem w stanie zrozumieć, że Fumito Ueda chciał oddać w produkcji naturalność ruchów i zachowań dziecka i zwierzęcia, ale nie wiem, czy tego oczekuję od gry. Chłopiec porusza się jak ostatnia oferma, biegając – potyka się, wspinając – wykonuje tysiące niepotrzebnych ruchów… Nie wiem, czy Ueda miał kiedyś do czynienia z dzieckiem, ale ja miałem i wiem, że się tak nie porusza.

Animacje są generowane proceduralnie, więc postacie żywo reagują na to, co się dookoła nich dzieje. Urocze jest to, że Trico czasem złapie beczkę z jedzeniem w pysk w powietrzu, a czasem obije mu się ona od noska i zwierzak zrobi skwaszoną minę. Również, gdy za długo ją trzymamy w rękach, to będzie próbował nam ją wyrwać.