Bawiłem się świetnie na nowym Krzyku. Widać, że wzięli się za to ludzie, którzy są fanami serii, jak i całego gatunku. To jest produkcja, która oddaje hołd oryginalnemu filmowi, ale nie boi się dodać czegoś od siebie, żeby zszokować widzów.

Jak na requel przystało, nikt nie jest bezpieczny, nikogo nie chroni plot armor, więc każdy bohater jest zagrożony. Polecam wziąć chusteczki na seans, bo jest duża szansa, że będziecie płakać.

Najbardziej chyba lubię, gdy wszyscy zainteresowani siadają przy jednym stole i rozpoczyna się wielki metakomentarz na temat działania gatunku. Chyba dlatego, że wtedy czuję się częścią filmu. Wiem, że mógłbym być jedną z osób na tamtej kanapie, bo znam te produkcje równie dobrze jak oni. W Krzykach nie jestem tylko widzem, jestem jego też częścią samego.

Finał zaskakuje wieloma zwrotami akcji i nagle zwykli ludzie zmieniają się w psychopatów, choć wcześniej nie wykazywali takich pobudek. Sama końcówka to również idealny komentarz na temat toksycznych fandomów i mediów społecznościowych, które skupiają takie grupki ludzi, którzy nawzajem się nakręcają.

Kiedyś mordercy chodziło o zemstę, o daniu upustu swoim emocjom. Już w poprzedniej odsłonie jasno dano nam do zrozumienia, że aktualnie chodzi o sławę. Ktoś zabija, bo chce być popularny i może za parę lat to o nim stworzą film.

Sam w sobie seans jest świetny, ale znając popkulturę to wręcz wspaniałe dzieło, dlatego nowym widzom polecam wpierw zapoznać się z poprzednimi odsłonami serii. A przynajmniej pierwszą, bo do niej znajdziecie tu najwięcej nawiązań. Jestem niesamowicie zachwycony nowym Krzykiem. Z pewnością jeszcze nie raz go obejrzę.