Jeżeli chodzi o oprawę audiowizualną gry to audio — polecam włączyć sobie soundtrack z filmów, a wizualnie “Harry Potter-Hogwarts Battle“ jest wydany ładnie, prosto, ale ładnie nie ma na nim żadnych skomplikowanych run, nie ma ręcznych grafik, które nasuwają pytanie, co autor miał na myśli. Na kartach znajdujemy ujęcia z filmów o nastoletnim czarodzieju, wiem, że dla wielu może być to droga na skróty, ale dla mnie jest to bardzo trafne i będę bronił tego rozwiązania, bo któż nie utożsamia Harry’ego z twarzą Daniela Radcliffe lub Voldemorta z beznosym obliczem Ralpha Fiennesa. Przykłady można mnożyć i dlatego uważam, że silenie się o autorskie ilustracje postaci oraz miejsc, które są tak mocno zakorzenione w świadomości odbiorców, po prostu nie ma najmniejszego sensu, nie da się wymyślić koła na nowo. Grafiki są schludne, karty ładne a plansza i pudełko wykonane bardzo starannie, ale to, co szczególnie przykuło moją uwagę to dwa elementy. Pierwszy z nich to waga całej gry, na oficjalnej stronie Rebel podaje, że masa podstawowej wersji to dwa kilogramy (dla porównania Monopoly niecały kilogram a Talisman: Magia i Miecz półtora kilograma) i muszę przyznać, że można to poczuć, jak pierwszy raz podnosi się opakowanie z całą zawartością, można odnieść wrażenie, że dźwiga się mały kuferek, pudełko jest tak stylizowane, z jakimiś magicznymi artefaktami. Drugi z elementów to znaczniki mroku, służą one do oznaczenia czy miejsce, którego bronimy w grze, zostało zniszczone czy jeszcze nie, są one metalowe pięknie wykonane z wybitym symbolem czaszki, czyli znakiem śmierciożerców.