Wysiłek włożony w realizację fragmentarycznego odlewu dorastania z porwanych wspomnień wydaje się o tyle imponujący, że wykonany raczej niezwykłą techniką. Rotoskopia, za której pomocą stworzono animację Apollo to obecnie rzadko wykorzystywany sposób na realizację obrazu nakręconego klasycznie kamerą. Kiedyś ręcznie, dziś dzięki specjalistycznemu oprogramowaniu odrysowuje się postaci i elementy tła i tak animuje się cały obraz. W kinie nowożytnym najbardziej znane przykłady zastosowania rotoskopii pochodzą z innych filmów Linklatera: Życie świadome oraz Przez ciemne zwierciadło. Miało to swoje uzasadnienie w samej tematyce obu projektów, dotyczących tematyki z pogranicza jawy i fantazji – fantastycznonaukowej wersji w przypadku adaptacji powieści Phillipa K. Dicka oraz filozoficzno-egzystencjalnej przy zadumie nad koncepcją snów świadomych. Apollo to najbardziej „trzeźwe” kino, uciekające od fantazyjności w niesamowitych wizjach bohaterów czy wolt na wzór psychodelicznych tripów. Linklater to reżyser i scenarzysta, któremu jak najbliżej do rzeczywistości, a nawet ucieczki w (nie)pamięć definiują to, co najbliższe realności. Rozbicie funkcji narratora na Stana-dorosłego i Stana-nastolatka wiele mówi o zainteresowaniach reżysera – woli od rekreacji epoki skierować się do pojmowania jej po latach przez własne wspomnienia.