Same cutscenki są dość sztywne i proste, a wszelkie bardziej skomplikowane akcje rozgrywają się poza kadrem, a my widzimy tylko efekt końcowy. Na przykład, przy pierwszym bossie musimy zrzucić żyrandol na oponenta i mamy ujęcie na sufit, przedmiot odrywa się i następnie dostajemy już scenę, jak przeciwnik leży pod spodem. Tak jest w wielu miejscach.

Dialogi też są jakieś drętwe, a same postacie rzucają mocno czerstwymi tekstami.

Design nowego Kao przypadł mi do gustu. Pasuje do całej stylistyki gry. Jednak, jeżeli komuś się nie podoba, to na bardzo wczesnym etapie można odblokować skin starego dobrego Kangurka z drugiej odsłony. Co ciekawe, on też dobrze wpisuje się w świat. W cutscenkach wciąż będziemy jednak widzieć nową odsłonę naszego bohatera, ponieważ nie dostosowują się one do tego, co aktualnie mamy na sobie.

Protagonista, jak w poprzednich odsłonach oraz innych podobnych grach, posiada szereg umiejętności – możemy po prostu atakować, a po naładowaniu paska mocy może użyć potężnego ataku. I w sumie do tej pory nie jestem przekonany do tego spowalniania czasu przy każdym ciosie, jakoś burzy to dynamikę całej potyczki.

Mamy również dostępny atak ogonem, z powietrza, turlanie się czy bujanie na lince. Dodatkowo dzięki zbieraniu żywiołów do naszych rękawic możemy roztapiać lód, który zagradza nam drogę, zamrażać wodę, aby przedostać się przez jezioro itd. Nie będę zdradzał wam od razu wszystkiego. Niby ciekawe, ale nie ma z tego większej frajdy. Zawsze, gdy musimy coś wykonać kulka żywiołu leży kilka kroków obok. Aż się prosiło, żeby zrobić z tego jakieś większe wyzwanie.