Nie sposób wspomnieć o jeszcze jednym przymiocie, bez którego publiczna figura reżysera nie byłaby pełna. Lee to człowiek Nowego Jorku, w taki sam sposób związany z Wielkim Jabłkiem jak Martin Scorsese. Urodzony w Atlancie jako dziecko przeniósł się na Brooklyn, potem skończył studia na NYU, a z pochodzeniem wielokrotnie rozliczał się w swoich filmach, od debiutanckiego Ona się doigra zaczynając. Wracając do linii łączącej Taksówkarza z Rób co należy, Scorsese w swoim podejściu do miasta jest ewidentnym mistykiem, co (być może na wyrost) w pewien sposób koresponduje z katolickim wychowaniem. Nowy Jork to nie teraźniejszość, ale przeszłość – coś już nieuchwytnego, formę przytłoczenia i nieobecnej pewności w protagonistach. Travis Bickle, dzięki przestrzeni swojej taksówki izolującej go od otoczenia odzwierciedlającego jego wewnętrzne złamanie, może dać upust swojej frustracji, aby na końcu poczuć się widocznym wśród bezimiennego tłumu. Lee jest inny, jego miasto jest wciąż namacalne i żywe, wypełnione przede wszystkim społecznością bohaterów. Chętnie przytacza napięcia społeczne, najczęściej wynikające z zakorzenionej przez system relacji władzy z obywatelami, w której zbyt wiele miejsca na szarą strefę wykorzystywaną przez tych pierwszych. Charakterystykę jego fabularnej twórczości da się rozwijać, podejmując temat rasy czy dalej współczesnego portretu Ameryki. W końcu mowa tu o dotychczas jedynym czarnoskórym reżyserze, który dotarł do i utrzymał się w ścisłym mainstreamie dzięki wyłącznie autorskim filmom. Głos Spike’a znaczy dziś tyle, co namaszczenie przez wspomnianego Scorsesego lub Spielberga.

Wszystko, co pasuje do medialnej osobowości Lee, powinno zmierzać ku próbom twórczości dokumentalnej. Gdzie indziej przekuć można płynność wyrażania myśli za pomocą formy sztuki w zaangażowanie dotyczące spraw obecnych i ważnych? Przez ponad 35 lat kariery powstało takich co najmniej kilka. Jednak dopiero obecnie Spike kamery skierował na bohatera zbiorowego swojego miasta – mieszkańców Nowego Jorku.