Zakonnica z teoretycznego punktu widzenia posiada wszystko co jest niezbędne w odniesieniu sukcesu w swoim gatunku. Odległy kraj, mroczny klasztor na odludziu, tajemnicza śmierć i złowrogi demon budzący dreszcze za każdym razem, gdy ukazuje się na ekranie. Jak się jednak okazuje, można ten cały potencjał zaprzepaścić nieudolnością reżyserską oraz brakiem sensownej koncepcji zarówno pod kątem fabuły jak i rozrysowania poszczególnych bohaterów. Osobiście zabrakło mi wydobycia z klasztornych murów tego niepowtarzalnego, chłodnego klimatu przepełnionego napięciem i złem wyczuwalnym na każdym centymetrze średniowiecznych korytarzy. Co prawda w filmie można dopatrzeć się kilkudziesięciu scen mających za zadanie wywołać u nas palpitację serce, jednakże ich powtarzalność sprawiła że zamiast strachu czułem co najwyżej zażenowanie. Nie otrzymaliśmy bowiem nawet jednego, porządnego jump scare’a co jak na horror nie napawa optymizmem. Zazwyczaj w tego typu przypadkach odpowiedzialność przejmuje wciągająca fabuła choć i w tym wypadku produkcja nie ma czym specjalnym się pochwalić. Najprościej ujmując uchodzi za kolejną watykańską krucjatę przeciwko pradawnemu demonowi, zakończoną banalną konfrontacją z przewidywalnym zakończeniem. Pełną odpowiedzialność w tym wypadku ponosi scenarzysta, którego projekt okazał się nużący jak filiżanka melisy. Tytułowy demon nie posiada swojej osobowości, schematów, a jak domniemam także ciekawej historii skoro twórcy nie natrudzili się aby w szerszej perspektywie przedstawić nam główną bohaterkę. Przez półtora godziny seansu nie otrzymałem ani jednej informacji, nawet szczątkowej skąd ta postać się pojawiła, czemu akurat upatrzyła sobie ten klasztor, a przede wszystkim co uchodzi za jej cel. W zamian naszym oczom ukazano ponurą zakonnice okazjonalnie snującą się po korytarzach opactwa niczym seniorka na prochach w ciechocińskim sanatorium.