Czym jest The Dark Phoenix Saga (1980) zapewne każdy, kto miał cokolwiek wspólnego z marvelowymi komiksami, wie. Klasyczna opowieść Chrisa Claremonta na zawsze zmieniła losy Jean Grey, a jej echa odbijają się nawet we współczesnych historiach (chociażby w obecnie wydawanym przez Egmont runie Avengers spod ręki Jasona Aarona). Jest kosmiczny byt Feniks, są nieskończone pokłady mocy, a w tym wszystkim biedna Jean. Przy czym, o ile w każdym jednym komiksie, poruszanie tego wątku jest przyczynkiem do zgłębiania postaci udręczonej swym przeznaczeniem telepatki, tak dla twórców Ostatniego bastionu ta moc jest dobrym wytrychem fabularnym, by zwiększyć Jean poziom jej… libido.

Nie bawiąc się w unikanie spoilerów (w końcu mówimy o filmach sprzed ponad 15 lat), na koniec X-2 panna Grey dokonuje heroicznego poświęcenia dla swojej drużyny i kończy żywot w odmętach jeziora Alkali. Punktem wyjścia dla jej wątku w omawianym tu filmie jest więc trauma bohaterów po jej śmierci, szczególnie Scotta Summersa i Logana. Ten pierwszy, słysząc telepatyczne nawoływania, instynktownie jedzie nad rzeczony akwen, a tam, objawia mu się cudem ocalała miłość jego życia. Coś z nią jednak nie tak, bo pocałunek prawdziwej miłości kończy się dla Cyclopsa tragicznie, a wielka eksplozja energii telekinetycznej wytworzonej przy zmartwychwstaniu Jean, nie umyka Xavierowi, który wysyła doń misję ratunkową.

Bezpieczna już w Instytucie Jean (ubrana odpowiednio kuso, by podkreślić urodę Famke Janssen), chwilę po przebudzeniu… rzuca się w ramiona Logana, zdzierając z niego ubrania, telekinezą pozbawiając paska od spodni, rozrywaj mu paznokciami skórę na umięśnionych ramionach, oplata go udami… ale na tym sekwencja musi się niestety skończyć, bo PG-13, wiadomo, a poza tym Logan to dżentelmen, widzi, że z kobietą coś nie halo i trzeba tonować nastroje. Szybko się okazuje, że Xavier nie był dla Jean taki miły, jak kazał nam sądzić przez ostatnie dwa filmy i uśpił w jej mózgu podświadomość sycącą się potęgą i pożądaniem, która objawiała się już kilkukrotnie na terapiach i kazała się nazywać… tak, zgadliście, Feniksem. Siema, panie Claremont, fajna ta twoja mitologia, ale my tu mamy lepsze pomysły. Owszem, dowolność adaptacyjna, wszystko rozumiem, ale sprowadzać tak kultową historię do popędów i zmieniania wszystkiego w pył przy każdej możliwej okazji, to jednak spory cios w rozwój postaci. A tych, niestety, komiksowy kanon X-Men musiał przy okazji tego filmu, przyjąć jeszcze sporo.