Niestety, muszę trochę ponarzekać po tym, jak wcześniej chwaliłem. Dlaczego? Ponieważ kończąc seans West Side Story, ciężko pozbyć się uczucia w stylu: „już to gdzieś widziałem”. Jakie mogą być tego powody?

Pierwszy jest dość oczywisty, przecież to remake klasycznej historii z 1957 roku. Najpierw oglądał to Broadway, a potem kina w latach 60. Pomimo że istnieje dość pokaźna lista zmian. Spielberg i spółka pozmieniali kolejność piosenek, dodali kilka scen, czy nadali głębi ważnym tematom kulturowym. Tutaj warto przejść jednak do drugiego powodu, który moim zdaniem może mieć wpływ na lekką nudność seansu.

Co mam na myśli? Jestem zmuszony wyciągnąć argument, który podałem w recenzji Zaułka koszmarów Guillermo del Torro, czyli… archaiczność materiału źródłowego. Ile od siebie nie dodałby reżyser, to jeżeli porusza się w tych samych ramach i trzyma się tych samych podstaw, to nadal przenosi na „dzisiejszy ekran” historię przygotowaną pod widzów sprzed ponad 60 lat! Wystarczy chociażby spojrzeć na fakt, że dziwnym trafem ten sam policjant zawsze jest tam, gdzie dzieje się jakaś afera udziałem gangów. Kinematografia widziała już wiele opowieści o zakazanej miłości, myślę, że tutaj można było spróbować przynajmniej dodać nowe lub rozwinąć pozostałe wątki.