Jak można się było spodziewać – Uncharted w reżyserii Rubena Fleischera, to nijaki blockbuster, jakich na rynku pełno. Ponadto, produkcja konstrukcyjnie dosłownie leży i nie potrafi się podnieść, a na tle napompowanej i bladej konkurencji  – wypada niemrawo. 

Otóż Uncharted bazuje głównie na osi fabularnej z gry Uncharted 4, z tym, że wycina najważniejsze dla niej wątki, a te, które zostawia, maksymalnie upraszcza. Jasne, dorzuca garść nowych, mniejszych historii, wprowadza bohaterów, jak i konkretne motywy, które mieliśmy okazję ujrzeć w poprzednich częściach gier, lecz tym samym wprowadza ogromny i ciężki do ogarnięcia w trakcie jednego seansu bałagan. Ponadto, punkt ciężkości z racji na „pewne” zmiany fabularne, jest w zupełnie innym miejscu, przez co historia staje się typową, okraszoną dobrze nam znanymi kliszami opowiastką, o młodzieńcu, który musi się jeszcze co nieco nauczyć i wdrożyć w swój „fach”. Problem w tym, że w tego młodzieńca wciela się Tom Holland. Chciałbym tylko zaznaczyć, że Nathan Drake (w grze) jest szalenie charyzmatyczną postacią. Tom Holland nie jest charyzmatyczny – Tom Holland po raz kolejny zagrał Petera Parkera. Kiedy Drake w produkcji od Naughty Dog rzucił cringe’owym żartem, ten żart na swój sposób nawet bawił. Kiedy Holland rzuca cringe’owy żart, nie pozostaje mi nic innego, jak zacząć zgrzytać zębami. Oczywiście, Tom Holland jest niezłym aktorem – niemniej Nathan Drake zasługiwał na zdecydowanie lepszego, filmowego odtwórcę. Jeszcze Mark Wahlberg jako Victor Sullivan – nie jest to „nasz” Sully, którego znamy z serii gier od Naughty Dog. Jednakowoż Mark Wahlberg sprawił, że postać na ekranie prezentowała się znośnie.