Początek nie zwiastował katastrofy. Całkiem przyjemny wstęp, bronimy ciężarnej przed zombie, bla bla bla, laska umiera, bla bla bla, oto narodził się wybawiciel. X lat później wbijamy się w jego majtasy i staramy się uratować naszą wiochę przed nieumarłymi. Niby nic odkrywczego, ale przez styl graficzny oraz czerstwe dialogi, wydało mi się to na swój sposób urocze.

Pierwsza misja w obozie – wygrzebać jakąś pamiątkę z kibla pełnego odchodów, bo komuś tam wpadła. Humorek przaśny, gituwa byku, idę grzebać w sraczu. I wiecie co? Okazuje się, że była to najciekawsza misja jak do tej pory. Tak, do tej pory, bo gra mnie pokonała – wieje taką nudą, że po kilku godzinach autentycznie odechciało mi się kontynuować. Podejrzewam, że to nie zmutowany wirus przemienił tych wszystkich ludzi w krwiożercze monstra, a po prostu monotonia otaczającego ich świata. Wszystkie misje opierają się dokładnie na tym samym, powtarzanym do porzygu schemacie: idź w miejsce A, pogrzeb w śmieciach, zabij 6 zombie, idź do punktu B, pogrzeb w szafce, zabij 6 zombie, idź do punktu C, zrób „coś” (i tutaj wstawcie sobie dowolną czynność), wracaj do bazy – i to wszystko, w powtarzających się w kółko lokacjach, których jest kilka na krzyż. Nie powiem, kreatywność ludzi stojących za zadaniami wzbiła się na nieosiągalne dla nikogo wcześniej wyżyny. Wiedźmin 3 ze swoimi questami i otwartym światem może się schować, Kojima zaś może twórcą Człapiącym Zombie 2 co najwyżej kawę donosić.