Podstawą rozgrywki są pokoje z różnego rodzaju mechanizmami, które musimy ułożyć w konkretny sposób oraz najczęściej w konkretnej kolejności, żeby dostać się do drzwi i je otworzyć. Co najciekawsze, musimy myśleć nieszablonowo, bo łamigłówki należy pierwotnie rozwiązać od tyłu, żeby cofnąć następnie sześciany w czasie, aby utworzyć drogę do wyjścia. Nie są to przesadnie trudne zagadki, nie miałem nigdy tak, że bardzo długo się zaciąłem na którejś. Po prostu trzeba czasem pokombinować, żeby wszystko zgrało się w czasie. 

Podoba mi się, jak twórcy stopniowo uczą gracza, konkretnych mechanik, dzięki czemu naturalnie podnoszony jest poziom trudności. W pierwszej sekcji mamy do dyspozycji zwykły sześcian, dopiero wraz z rozwojem fabuły dochodzą inne z unikalnymi zdolnościami, np. takie, które tworzą most, albo od których możemy się odbijać. Mam jednak problem z ich wielkością – według mnie są za małe i zdarzało mi się, że miałem trudności, żeby przejść po moście, albo trafić z wysokości na trampolinę. 

Interesująco jest rozwiązana kwestia sensu pokonywania kolejnych pomieszczeń. Dowiadujemy się, że Ziemia co jakiś czas jest niszczona przez jakiś kataklizm, a Centrum Entriopii powstało, żeby cofać planetę o kilka lat, aby ludzie mogli zapobiec jej zniszczeniu. Dzięki rozwiązywaniu łamigłówek generujemy energię, która jest potrzebna do naładowania ogromnego działa entropicznego.