Kilkanaście postaci, jeden środek transportu i pragnący prawdy detektyw – z pewnością brzmi znajomo. Względem powieściowego pierwowzoru, film korzysta z tej samej formuły „whodunnit” („kto zabił”), co kryminały pisane i ekranowe, na czele z nominowanym do Oscara Na noże (już zapowiedziano drugą i trzecią część antologii o przygodach Benoit Blanca). Nawet przypadek filmu Riana Johnsona, ale również sukcesu Morderstwa w Orient Expressie udowadnia, że ten typ opowieści nie znudził się widowni, a nawet klasyka adaptowana już przez kino i telewizję może dostać swoje drugie życie. Branagh wspomaga się dodatkowo wziętymi nazwiskami gwiazd. W Ekspresie zachwycano się obecnością Judi Dench, Willema Defoe, Johnny’ego Deppa i Penélope Cruz, a Śmierci na Nilu przyświeca blask sławy Gal Gadot czy Emmy Mackey. Nie każdy z aktorów przetrwał próbę czasu – w obsadzie nakręconego przed pandemią filmu znalazł się Armie Hammer, zwolniony z każdego kolejnego projektu po serii oskarżeń o znęcanie się nad partnerkami. Nawet bez udanych prób zamaskowania jego obecności w kampanii promocyjnej obsada Śmierci… wydaje się nieco uboższa od poprzedniej. Nie działa więc czynnik zbyt często oglądanych twarzy, gdyż widz nieobyty z obliczami Sophie Okonedo, Jennifer Saunders czy nawet Russella Branda nie poczuje obcości związanej z osadzeniem celebrytów w gatunkowych ramach i rolach ludzi z nizin społecznych.